Namibië: droog, dor, zanderig en toch ontzettend mooi!

Het is erg bewolkt als we opstaan. We hebben lekker en lang geslapen. Als we op pad gaan proberen we nog te tanken, maar de pomp in Kamanjab wordt gerenoveerd en is gesloten. We vervolgen de C35 die helemaal naar Hentjiesbaai loopt. Een kleine plaats aan de Atlantische Oceaan. We hebben ruim 300 kilometer voor de boeg. We rijden zo’n 80 kilometer per uur en we verwachten dus rond lunchtijd aan te komen. Het is een mooie en brede gravelweg, met ernaast groene bomen en struiken en in de verte bijna paars gekleurde bergen.

De zon is gaan schijnen, en het is dus ook heet: 35 graden. Om een uur of 10 stoppen we voor onze koffie/thee moment, altijd zo lekker! Dan vervolgen we onze weg, een immens brede gravelweg. Naarmate we dichter naar de kust komen, verandert het landschap. Voor zover we kunnen kijken zien we zand met hier en daar een struikje. Het is een kale droge vlakte.

Door de warmte lijkt het net of er om ons heen water is, maar het zijn fat(im)a morgana’s.

We komen inderdaad aan het eind van de ochtend in Hentiesbaai aan, het ligt midden in de kale vlakte. Ten Noorden van het plaatsje ligt het grootste gedeelte van de Skeleton Coast, die we voor een andere keer bewaren. Eerst even tanken en verse broodjes kopen en dan naar de camping waar we lunchen. Het is een aparte camping: ruim van opzet en iedere plek heeft een eigen keuken en badkamer met douche en toilet waar je je auto naast kan zetten.

De mensen die hier kamperen, komen om te vissen. Dat is ook eigenlijk het enige wat je hier kan doen hihi. Na de lunch zoeken we een autowasplaats. We laten de auto helemaal schoonspuiten, ook van onderen en bovenop. Eerst door het water rijden en daarna over gravel/zandwegen maakt dat de auto onder de witte klei zit. Het is zo hard geworden dat het op cement lijkt. Als de man de hoge drukspuit erop zet, spoelt het er wel makkelijk vanaf. De man doet z’n werk zuchtend, hij vindt de auto echt te vuil.

Na een uurtje is het klaar en we gaan weer terug naar de camping. We drinken koffie in ‘t zonnetje en bekijken onze route voor de komende dagen. De temperatuur is inmiddels gezakt naar 22 graden, dit komt doordat we aan zee zitten. Wel even lekker. Dat wordt weer onder het dekbed vannacht!
De dag start vandaag bewolkt en fris, het is maar 16 graden. We rijden richting Swakopmund. De weg loopt langs de kust. We zien verschillende scheepwrakken.

De lucht is vreemd: donker en licht aan de horizon.

In Swakopmund gaan we naar de Pick’n Pay om boodschappen te doen. Daarna is het koffietijd. We zoeken naar een Konditorei waar we al eerder geweest zijn, maar helaas die is dicht. Iets verderop vinden we een leuk koffietentje, lekker om na lange tijd weer eens ervan te genieten! Als we verder rijden, zien we een opticien en we laten Co z’n zonnebril repareren. Met de felle zon hier kan je bijna niet zonder. Swakopmund is een gezellig stadje met mooie panden.

Er wordt nog veel Duits gesproken. We rijden verder naar Walvisbaai, bekend vanwege z’n grote haven. Beide plaatsjes liggen midden in het zand, er omheen niets dan zandduinen en zandvlaktes. In Walvisbaai gaan we naar de lagune. Hier zouden in deze tijd van het jaar veel flamingo’s te vinden zijn. En ja hoor, we zien ze al van verre met hun mooie kleuren.

We zitten aan de waterkant en genieten van de vogels met hun geluid en gevlieg.

Na een tijdje moeten we verder, want we willen vandaag tot Sesriem komen en dat is nog meer dan 200 kilometer. De weg voert door een droog landschap. Mooie kleuren door de zon, met schaduw effecten.

Wel is de temperatuur opgelopen tot 39 graden: dat is 20 graden verschil met vanmorgen! Eef ruilt gauw haar lange broek om voor een rokje. We komen algauw in Namib Naukluft National Park.

Schitterende bergpassen en mooie vergezichten. Op de gravelweg is het lekker rijden.

We passeren de Tropic of the Capricorn, ofwel de Steenbokskeerkring.

Rond 4 uur zijn we in het kamp. Als we bij onze kampeerplek aankomen, begint er een zandstorm. Het waait zo hard dat we vlug terugrijden naar het restaurant om te schuilen. Intussen werken we aan het blog en de foto’s, want buiten is het niet plezierig om te zijn. Aan het begin van de avond gaat de wind weer liggen en zetten we de tent op. Het uitzicht is schitterend. Het is al spoedig pikkedonker en we staan naast een mooie grote boom. Co licht de de tent aan. We zijn nog steeds verliefd op onze auto en tent!

We schrikken wakker van onze wekker. Het is 5 uur en we gaan vandaag het duingebied in. We ontbijten snel en klappen de tent in. Wel even wennen, maar we zijn inmiddels zo bedreven dat het ook in het donker lukt. De gate is al open. Wij hebben het voordeel dat als je hier kampeert, je vroeg naar binnen mag. De mensen die van buiten de camping komen, mogen pas een uur later. Zo is de zonsopkomst en zonsondergang voorbehouden aan de kampeergasten. Dan moet er natuurlijk wel een zons op- en ondergang zijn hihi. Het is nog zo’n 80 kilometer rijden door het gebied, maar het is nog donker dus we zien niets van de omgeving.

Het hele gebied is schitterend, en er zijn 3 plekken die iedereen bezoekt: Duin 45, Deadvlei en Sossusvlei. We rijden Duin 45 voorbij, het is nog erg donker en gezien de bewolking hebben we er niet veel vertrouwen in dat er een zonsopkomst te zien zal zijn. Aan het eind van de weg moeten we een stuk door erg diep zand. De meeste mensen laten hier hun auto staan en gaan verder met een 4x4 auto. Wij rijden natuurlijk zelf verder en we parkeren onze auto aan het eind. We gaan aan de wandel vanaf hier. Het is nog ruim 1 kilometer lopen door diep zand. Al snel zitten onze schoenen vol met zand. De Deadvlei ligt ingesloten tussen hoge rode duinen.

We zijn er een tijdje alleen en genieten van de rust en stilte. De dode bomen geven een aparte sfeer aan de omgeving.

Eef zit bij een boom te genieten, terwijl Co ondertussen in allerlei standen probeert mooie foto’s te maken van de omgeving.

Hoe droog het is, is goed te zien aan de structuur van de bodem. Het waait enorm. De wind tekent mooie patronen in het zand.

We wandelen op ons gemak weer terug naar de auto.

Als we weer terug zijn bij de auto rijden we nog wat verder door de duinen naar Sossusvlei. Het zand is verschillend van kleur; van dieprood tot heel wit. Het is mooi om doorheen te lopen en te rijden.

We stoppen voor onze koffiebreak. We zien een zandstorm aankomen, na een paar minuten zitten we er middenin. We zien bijna niets meer, een verstikkend gevoel!

Als de storm voorbij is, rijden de weg weer terug. Het wordt al wat drukker met bezoekers. De duinen zijn zo indrukwekkend dat we foto’s kunnen blijven nemen.

Wat verderop staat een gemsbok, we staan stil om naar hem te kijken. Als we verder rijden, spurt hij met de auto mee. We rijden 60 kilometer per uur en hij draaft naast de auto. Dan maakt hij een schijnbeweging om voor ons langs te gaan en keert dan in volle vaart achter de auto langs. Geinig hoor.

Als we weer terug zijn bij Sesriem vervolgen we onze weg naar Duwisib Castle, waar we voor Eef haar verjaardag willen zijn. Het landschap is fantastisch, bergen en vergezichten. De kleuren zijn bijna onecht.

We lunchen langs de weg. Als we weer verder rijden, passeert ons een auto met behoorlijke snelheid. We komen in een stofwolk terecht, waardoor we bijna niets zien. Dan pats, een steen op de voorruit en een ster in het glas. Verschrikkelijk balen!  Eén ster maar, terwijl onze auto toch wel minimaal een 4 sterren logement is :-) Als we bij het kasteel aankomen, worden we niet echt warm van de camping. We besluiten verder te gaan. 20 kilometer verderop is er een guesthouse met camping. Helaas, gesloten! Dan maar weer 20 kilometer verder, maar ook deze plek is verlaten en een bouwval geworden. Bushcampen is geen optie vandaag, want we hebben echt een douche nodig. Na de zandstormen van vanochtend zit het zand echt overal! Uiteindelijk komen we in Maltahohe, een klein plaatsje. We zien een bordje: backpackers camping. De douche is heerlijk en de wifi blijkt goed te werken. We besluiten hier toch Eef’s verjaardag door te brengen.

Midden in de nacht gaat Eef haar telefoon. Ze is zo diep in slaap, dat ze het even niet thuis kan brengen. Het is Roos om Eef als eerste te feliciteren met haar verjaardag. We bellen elkaar al jaren om middernacht bij onze verjaardagen. We slapen daarna weer lekker verder.
Vrijdag 4 maart 2016: Eef is jarig vandaag en 45 jaar jong. Gefeliciteerd schatje en nog vele jaren samen, al of niet op reis! Co maakt een heerlijk ontbijtje met een gekookt eitje en geroosterd brood. Na het ontbijt wandelt Eef naar de dorpswinkel voor een taartje, helaas dat lukt hier niet. We houden een lekkere relaxte dag vandaag. Eef krijgt heel veel telefoontjes en ook op Whatsapp en Facebook stromen de felicitaties binnen. Ze geniet er zichtbaar van!

Na het ontbijt tanken we en dan rijden we van Maltahöhe naar Mariental. Dat is zo’n 70 kilometer  verder en we hebben even een stukje asfalt. In Mariental doen we wat boodschappen. We drinken meteen even koffie in ‘t zonnetje. Dan zien we iets opmerkelijks op de parkeerplaats. Naast de invalidenparkeerplaatsen zijn er ook parkeerplaatsen voor mensen over de 70.

Nu wil Co ineens wel weten dat hij 70 is hihi “Respect voor de ouderen, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren” mompelt hij. We rijden naar het Oosten. Al gauw is de weg weer gravel. Hoe verder we komen hoe meer het landschap verandert. Erg mooi.

Het is ruim 400 kilometer rijden vandaag en tegen 2 uur komen we aan bij de grens van Namibië met Zuid Afrika. Deze grenspost bestaat nog niet zo lang en is gemaakt om toeristen makkelijk toegang te geven tot het Kgalagadi transfrontier park, onze favoriet. Omdat wij niets geboekt hebben, moeten we eerst lopend de grens over om in Zuid Afrika na te vragen of er plaats is. Gelukkig kunnen we twee nachten terecht. We lopen terug naar de Namibische grenspost. Daar handelen we snel de papieren af en dan rijden we weg uit het  mooie Namibië.

Bye bye Namibia!

Voor meer foto's zie map 62. Namibia in de gallery.