Onze 'avonturen' in Abidjan

We hadden ons voorgenomen om vanmorgen naar de mis te gaan om 6.15 uur. We zijn kennelijk allebei zo moe, dat we pas wakker worden als we gezang, trommels en handengeklap uit de kerk horen. Morgen weer een kans zullen we maar zeggen. Na het ontbijt proberen we het internet van de congregatie. Dit is niet zo snel en we besluiten de boel in te pakken en wederom naar het golf hotel te gaan. Het is niet zo druk op de weg gelukkig. We genieten van alles wat we om ons heen zien.

Op het laatst missen we een afslag en gaan we richting de tolpoortjes van een brug. Co rijdt dus achteruit de afrit op (je bent Afrikaans of je bent het niet). Maar helaas na 100 meter worden we tegengehouden door de politie en gesommeerd om vooruit te rijden. De politieman zegt dat we gewoon de tolbrug heen en weer moeten nemen. Achteruit rijden is niet toegestaan. Co grinnikt; als je ziet hoe we af en toe rijden met 7 auto’s naast elkaar op een 3 baans weg, links en rechts inhalen ja dan moet je inderdaad niet 100 meter achteruit rijden. Bij het hotel aangekomen doen we wat internetzaken, we lunchen heerlijk en we gaan dan naar de Ambassade. Daar hebben we eerst weer een veiligheidscontrole. We mogen één voor één naar binnen en de guard kijkt of we niets verdachts bij ons hebben. Co wordt zelfs gescand. De dame van de visa ziet er erg mooi uit vandaag, slijmt Co. Nadat ze onze paspoorten heel aandachtig doorkijkt, krijgen wij onze paspoorten terug met een visum voor een maand. Jippie, gelukt! Op ons gemak rijden we terug naar onze katholieke vrienden. De route kennen we inmiddels wel, maar in de buitenwijken blijft altijd genoeg te zien! Kilometers lang aan beide zijden van de weg, verkoop van van alles.

We zetten de tent op en gaan lekker koffiedrinken. Even rust tot de volgende dag!
Half 6, het is nog donker en we gaan douchen. Als we gedoucht hebben is het gezang van de mis al begonnen. Wij gaan vlug naar binnen en onder het gezang loopt de kerk vol met mensen uit de omgeving. Best interessant om een mis mee te maken. Na het ontbijt nemen we afscheid van de priesters en we gaan weer naar Abidjan. We zijn echter erg vroeg, We halen even geld bij de ATM en dan zien we een Patisserie Paul. Co is helemaal blij; eindelijk weer iets lekkers bij de koffie/thee.

Wat een klasse! We raken in gesprek met de manager en die geeft ons zijn telefoonnummer. Hij kent heel veel mensen, dus als we maar enig probleem hebben dan moeten we hem bellen. Aardig! Dan is het tijd om naar Ulrich en zijn vrouw Karen te gaan. Ulrich kennen we van ons blog als trouwe volger. We worden warm ontvangen en praten gezellig bij over werk, leven en reizen. Al gauw is het tijd om naar Toyota te gaan, want we hebben een afspraak om half 12. We ontmoeten de directeur Olivier Buisson, die erg gecharmeerd is van onze trip. Er is eerst lunchpauze van 12 tot 2 hihi. Heel apart. Daarna gaan ze aan de slag met de auto en om half vier is de onderhoudsbeurt klaar en rijden we de garage weer uit.

Onze startaccu was niet meer OK, dus die is meteen vervangen. Ook de 2e accu hebben ze getest, die is ook niet in zo’n beste conditie. Het is echter een bijzonder model dat ze niet hebben. Misschien wel in Ghana. Terug naar Ulrich en Karen. We hebben een gezellige avond samen met heerlijk eten.  Voor ons doen liggen we laat in bed, we zijn moe en vallen snel in slaap.

Vandaag een rommeldag. We mogen al onze was doen. Dat is hier wel wat bewerkelijker dan thuis: er zijn hier namelijk zogenaamde mangovliegen, die leggen eitjes op nat wasgoed en als je dan vervolgens die kleding aantrekt, kruipt er een worm onder je huid. Jakkes! Als was buiten gehangen heeft moet het dus goed gestreken worden om die eitjes te vernietigen. Karen heeft echter een droger, dus we doen de was gewoon meteen na het wassen in de droger. Aangezien de droger en de wasmachine niet tegelijk aankunnen, duurt het dus even voor alles klaar is. Superfijn dat we alles kunnen wassen!

Co en Ulrich repareren in de tussentijd de band waar we de schroef in hadden. Althans dat is de bedoeling. De band is toch moeilijker plakken dan gedacht, dus even naar een goede bandenspecialist die hem van binnenuit repareert.

Co heeft intussen de moeren van het achterwiel geprobeerd los te krijgen, maar er zijn 2 problemen: Toyota heeft gister de moeren pneumatisch vastgezet en ze zijn enorm moeilijk los te krijgen. Uiteindelijk lukt het wel. Een groter probleem is dat ze de veiligheidsmoer naar zijn moer gedraaid hebben en geen van de wielen meer los te krijgen is. Gelukkig dat we er nu achterkomen, je moet er niet aan denken dat je onderweg een lekke band krijgt en niets kunt! Maandag moeten we dus voor we verdergaan terug naar Toyota. We genieten van het snelle internet en downloaden wat kaarten voor de volgende landen waar we doorheen zullen reizen.

Vandaag is het zondag en we hebben een relaxte dag. Na de koffie gaan we met Ulrich Abidjan verkennen. Hij laat ons de verschillende wijken zien, de lagune en waar Karen werkt. Ook bezoeken we de Katholieke kerk, een modern gebouw. Het glas-in-lood is erg tof; met allerlei Afrikaanse afbeeldingen.

Er is een enorme overstroming midden in de stad, maar Ulrich manoeuvreert er handig doorheen.

Daarna wandelen we nog even door de Botanische tuinen. Het is benauwd warm, terwijl volgens Ulrich de luchtvochtigheid normaal nog hoger is. Als je rondloopt staat meteen het zweet overal.

Op de terugweg doen we boodschappen voor een paar dagen. In Abidjan wonen veel mensen uit Libanon en vanavond eten we dan ook bij een Libanees restaurant aan de lagune. Karen besteld allemaal verschillende gerechtjes en het smaakt allemaal verrukkelijk. Nooit geweten dat Libanees eten zo lekker is! Het is heerlijk zitten aan de lagune in een windje en we hebben een gezellige avond.

Vanmorgen vertrekken we van ons plekje op de oprijlaan van Ulrich en Karen. Het waren fijne dagen. De wasmachine hebben we intensief gebruikt en ook het supersnelle internet. Wat een luxe! Leuke gesprekken en heerlijk gegeten. We nemen afscheid van Karen, die naar haar werk vertrekt. Wij rijden met Ulrich terug naar Toyota. Ulrich rijdt voor ons uit, we hadden de weg zelf niet teruggevonden! Bij Toyota begrijpen ze het probleem en Olivier biedt zijn verontschuldigingen aan. De medewerker beweert dat hij de veiligheidsmoer niet pneumatisch heeft vastgezet, maar de momentsleutel die hij eigenlijk moet gebruiken zit nog in de verpakking. Maar goed nu een plan maken. Olivier regelt een afspraak bij een werkplaats wat verderop, waar ze alle veiligheidsmoeren zullen verwijderen. Het is zo’n duister bedrijfje, waar we normaal liever niet komen.

Maar wat blijkt: een jongen begint zeer vakkundig de moer kapot te branden, dan slaat hij erop met een hamer en kan hij hem losdraaien.

Hij doet het op een keurige, professionele manier zonder beschadigingen aan te brengen. Ulrich is heel betrokken; hij kijkt continu mee, controleert erna of het echt goed is en maakt de velg schoon.

Helaas bij één van de bouten is de schroefdraad beschadigd. Gauw terug naar Toyota. De achterband gaat eraf, de rem gaat eraf en dan de handrem losmaken, een nieuwe pen zetten en alles weer in elkaar zetten.

De monteur gebruikt een verkeerde sleutel en de sleutel ratelt weer over de moeren. Gelukkig kunnen we ingrijpen. Ulrich weet veel van auto’s dus ondertussen leren we van alles van hem. Ontzettend bedankt Ulrich voor al je hulp! Als alles klaar is, kunnen we vertrekken. Het is inmiddels 12.15 uur. We realiseren ons nog meer hoe we boffen met onze Toyota dealer (Halfway Toyota Shelly Beach), waar zoveel deskundige mensen werken! We nemen afscheid van Ulrich. Hij is zo aardig om nog even voor ons uit te rijden tot de afslag naar Grand Bassam. Zo rijden we richting de grens. We komen onderweg langs enorme plantages van bananen en van palmbomen.

Er liggen grote trossen palmvruchten langs de weg. We zien ook veel auto’s en vrachtwagens volgeladen met de trossen op weg naar de fabriek, waar ze palmolie uit de vruchten halen. Rond 3 uur komen we aan bij de grens. Het stempelen van onze paspoorten en carnet gaat vlot. We hebben veel gezien van Ivoorkust en nu hebben we zin om weer verder te gaan.

Adieu Cote d’Ivoire!


Voor meer foto’s zie map 52. Ivory Coast in de gallery.

Akwaba à Cote d'Ivoire!

Nog voor de lunch rijden we Ivoorkust binnen. De politie stempelt ons paspoort en iets verderop is de douane. Ze vertellen ons dat we bij de volgende douanepost moeten zijn voor een laissez-passer (dit is een inklaarformulier voor de auto). Dus wij gaan onderweg. We denken dat we de douanepost gemist hebben. Maar een half uur later zien we hem toch. Eef geeft met een interessant gezicht ons carnet om te laten stempelen, en tot onze verbazing doet de douaneman dit. Best bijzonder aangezien officieel ons carnet in Ivoorkust helemaal niet geldig is. Het scheelt dus dat we geen laissez-passer hoeven te kopen. De weg heeft erg veel diepe potholes en ook een aantal omleidingen. Dan rijden we op een dirtroad met rode aarde en ook veel potholes.

Er rijdt veel vrachtverkeer. Als we een vrachtwagen tegenkomen, verdwijnen we in een grote stofwolk.

Best wel eng hoor, want je kunt totaal niet zien of er verkeer achter zit. Alle planten en bomen in de berm zijn bedekt met een rode laag.

Het is erg dunbevolkt, af en toe komen we een dorpje tegen. De afstand vandaag is nog geen 200 kilometer, maar toch komen we pas in de loop van de middag in Korhogo aan. Nu nog een plek vinden om te kamperen. Als we door het plaatsje rijden zien we een bord met Hotel Tamanan. Eef vraagt of we bij hen mogen kamperen, geen probleem! We mogen de badkamer gebruiken van de kamer waar we de tent naast hebben gezet. Jippie, er is zelfs een warme douche, waar we dankbaar gebruik van maken!

Vanochtend worden we al vroeg gewekt door de Iman. Tot onze verbazing horen we vlak daarna vanaf de katholieke kerk een non heel mooi zingen. Co denkt dat de katholieke zusters geen geld voor kerkklokken hebben en dus net als de Iman via een luidspreker de mensen toezingen. We hebben een mooie route uitgezocht voor vandaag. Het is wat onduidelijk wat voor wegdek het zal zijn, we zijn benieuwd. We rijden eerst een stuk naar het Westen, naar het plaatsje Boundiali. Het is een mooie asfaltweg. Op het veld zien we katoen staan. Wel grappig dat aan beide kanten van de weg in de berm een witte rand loopt van katoen, onderweg verloren? Daar kun je wel een matras meevullen.

Dan slaan we af naar het Zuiden en begint een dirtroad. Het is wel een hele mooie weg. Althans in het begin, want al gauw wordt het meer een track dan een weg en is het behoorlijk offroad! Langs de weg is een Maria kapelletje, wel apart want verder zien we vooral Moskeeën.

Voor onze auto uit rennen twee jongetjes met twee koeien. We zijn benieuwd wat ze gaan doen. Dan zien we op de weg een kar staan volgeladen met katoen. Het is te zwaar voor de mannen om de kar tegen de heuvel op te trekken. De jongetjes draaien behendig de koeien om, zodat zij de kar kunnen trekken.

Dan gaan ze op weg naar hun dorp. Als we wat verderop in het dorpje komen, zien we op een open plaats allemaal balen met katoen liggen.

Ookal is de weg soms erg slecht, we genieten allebei enorm van het rijden. We kijken onze ogen uit naar alles wat er onderweg gebeurt.

De vreemdste dingen vervoeren mensen op hun fiets of brommer. We zien meerdere jongens met een Singer naaimachine op hun fiets, thuisservice?

We geloven onze ogen in eerste instantie niet, als we een brommer zien waarop een stier vastgebonden is. Marianne van de Nederlandse Partij voor de Dieren kan hier beter niet op vakantie gaan!

In de dorpjes waar we doorheen komen, reageren de mensen erg enthousiast. We begrijpen niet waarom het zo mistig is, maar het blijkt dat er overal afval ligt te smeulen wat een zware smoglucht geeft. Er is hier totaal geen weg, we rijden behendig langs het afval en tussen allerlei kraampjes en hutten door.

We lunchen langs de weg en hebben geluk dat er net even niemand voorbij komt, anders sta je zand te happen in plaats van crackers hihi. Als er wat water is, dan wordt dit trouwens meteen benut om stenen te maken om huizen mee te bouwen.

We moeten wel grinniken dat we gister nog schreven dat we toch een beetje voor doorgaande routes kiezen, en vandaag vrijwel de hele dag op enorme dirtroads rijden! Via Séguela rijden we naar het plaatsje Man, dat in de bergen ligt. Er hangt een dikke laag rook in de lucht.

We komen pas tegen 6 uur aan bij een hotel, waar we de tent weer op de parkeerplaats neerzetten. We hebben onderweg wel gekeken om wild te kamperen, maar de begroeiing langs de weg was te dicht. Dit is prima, nog even de foto’s van vandaag bekijken en wat aan het blog schrijven en dan houden we het voor gezien! Het was een lange dag; we hebben 10 uur gereden over 400 kilometer.

We zijn allebei vroeg wakker, het is nog donker. Tegen de tijd dat we alles ingepakt hebben komt de zon op. Helaas niet te zien, want er hangt nog steeds enorme smog boven de stad. De auto is bedekt met een dikke rode laag stof van de route van gister. Het is moeilijk van je handen te wassen en ook onze kleding krijgt een rode zweem. We gaan dus eerst even de auto af laten spuiten. Bij de Total is de jongen van goede wil, maar hij krijgt de waterspuit niet aan de praat. Iets verderop is nog een pomp waar het wel lukt.

Als we weer verder rijden, moet opeens al het verkeer stoppen en aan de kant van de weg gaan staan. Wat blijkt er komt al zingend een peloton agenten aanjoggen; heerlijk toch!

De route vandaag is over asfalt, maar wel heel slecht asfalt met veel gaten die soms over de hele breedte van de weg zijn. De natuur is erg mooi, het doet ons soms aan Indonesië denken met de rijstvelden.

We maken niet veel foto's, want het is grauw door de enorme smog die er hangt. Co heeft erg last van hoesten door de vieze lucht. Langs de wegen zien we overal graven.

Onderweg kopen we een baguette van een meisje die met een grote bak met allemaal baguettes op haar hoofd loopt. We picknicken op een zijpad. Aan het begin van de middag komen we aan in Yamassoukro. Dit is sinds 1983 de officiële hoofdstad van Ivoorkust. De stad ligt ongeveer 240 km ten noorden van Abidjan, de vroegere hoofdstad en grootste plaats van het land. Het is een beetje rare situatie. Het is een geplande stad (de toenmalige president Félix Houphouët-Boigny is er geboren); er zijn grote wegen aangelegd, maar er is weinig omringende bebouwing. En alle ministeries en ambassades zijn nog steeds in Abidjan. In de smog zien we opeen in de verte een koepel. Het is de Basilique Notre-Dame de la Paix. Deze kerk is van 1985 tot 1989 gebouwd en heeft 300 miljoen dollar gekost. Absurd natuurlijk in een land waar zoveel armoede is. Het oorspronkelijke ontwerp was gebaseerd op de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad.

Op 10 september 1990 is de basiliek ingewijd door paus Johannes Paulus II.

Het Guinness Book of Records stelt dat de kerk de grootste is ter wereld. De basiliek heeft 7.000 vaste zitplaatsen, maar kan in totaal 18.000 bezoekers herbergen. Officieel is het verboden om binnen foto's te maken....

Het plafond is erg mooi glas-in-lood. De hoogte van de basiliek is 158 meter en is dus de hoogste koepelkerk ter wereld. Het is best een fraai bouwwerk, maar als je in Rome of Parijs geweest bent, kan dit qua bouw en sfeer toch niet tippen aan de St-.Pietersbasiliek in Rome en de Notre Dame in Parijs. Er hangen tekeningen waarop je kunt zien dat deze basiliek immens is vergeleken bij deze twee kerken!

Ook de constructie is hier en daar toch wat nep, Co loopt overal op de muren te kloppen hihi. Het is de eerste plek sinds Bamako waar we weer blanken zien. We lopen met een gids en een groep Fransen mee, zodat we ook met de lift omhoog kunnen en alles van boven kunnen bekijken.

We lopen samen ook nog even naar de crypte. De glas in loodramen in de basiliek zijn schitterend om te zien.

Er is een raam met een Bijbels tafereel waar behalve Jezus ook de architect en de toenmalige president in verwerkt zijn. Er zijn ook allerlei tuinen aangelegd. Het is een bizar beeld, dit totale complex en dan eromheen gewoon natuur. Wel hadden we graag hier de Kerstnachtdienst meegemaakt! Om een uur of 3 gaan we weer verder. We hebben een tip voor een plek aan de kust, dus we rijden door naar Abidjan. Het is nog een behoorlijk stuk rijden en we komen laat aan in Jacqueville. Als we het dorpje zien, houden we ons hart vast hoe het campement eruit zal zien. Het heet Chez Laura en had heel mooi kunnen zijn.We staan op het strand onder de palmbomen! Dichterbij zee kan bijna niet.

De voorzieningen zijn echter prut, gore wc zonder water, koude douche doet het niet en alles hangt van ellende aan elkaar. Toch vragen ze 10.000 CFA, heel vreemd. Omdat het al bijna donker is, besluiten we toch te blijven en we krijgen de prijs omlaag naar 6000 CFA (wat natuurlijk nog veel te veel is). We koken en gaan daarna naar bed. Wat teleurgesteld omdat we hoopten een lekker plekje te treffen waar we even tot rust konden komen.

Als we wakker worden, besluiten we naar Abidjan te rijden om ons visum voor Ghana te regelen. De zon is al op, maar hij zit weer achter een dikke rooksluier. Ongelooflijk dat de mensen hier altijd in de rook leven, kan toch niet gezond zijn. We vinden vrij makkelijk de weg naar de Ambassade, al komen we wel in de drukke ochtendspits. Ook hier geldt dat je minimaal 6 maanden inwoner van Ivoorkust moet zijn geweest om een visum te kunnen krijgen. Buitenlanders moeten het visum in hun woonland aanvragen. Het kost even wat moeite om de man achter de balie ervan te overtuigen dat we niet in Zuid Afrika het visum aan konden vragen, omdat we daar vorig jaar maart al vertrokken zijn. We moeten allebei hetzelfde formulier 4 maal invullen en met 4 pasfoto’s en het geld inleveren. Dan krijgen we te horen dat we een transitvisum krijgen voor 2 dagen. Huh? We willen toch graag wat van Ghana zien en er niet doorheen racen. Voor een toeristenvisum moeten we echter een hotelboeking inleveren. Balen! We laten de spullen achter en rijden naar een hotel. Daar leggen we contact met de Camping/hostel waar we in Accra zullen verblijven. Geen probleem om ons te helpen, ze zullen een bevestiging mailen. Alleen doet het internet het niet. Nee he, wat nu? Eef kijkt op Booking.com en boekt een hotel dat we weer kunnen annuleren. Dan snel uitprinten en terug naar de Ambassade; zijn we net een minuut te laat – ze hebben lunchpauze. Een uur later kunnen we naar binnen en tot onze verbazing krijgen we direct een afgiftebewijsje met de boodschap dat het visum morgen om 3 uur klaar zal liggen. Dat is mooi! We doen even wat boodschappen en gaan dan op zoek naar een hotel waar we kunnen kamperen. Dat klinkt simpeler dan het is, nergens staan ze het toe. We besluiten om bij het laatste hotel waar we het proberen een hapje te eten en dan terug te rijden richting Jacqueville waar we gister een nonnenklooster zagen. Het heet: Congregation du Sacre Coeur de Jesus de Betharram. Het is een uur rijden door de drukke avondspits, maar we hebben geen alternatief.

Als we er aankomen blijkt dat het geen nonnen zijn, maar een priesteropleiding. De priester ontvangt ons allervriendelijkst, we zetten de tent op naast de kerk.

We genieten mee van het gezang van de vesper en gaan daarna heerlijk warm douchen. De priester legt zelfs een verlengsnoer door de kerk, zodat we stroom hebben. Wat een heerlijke plek om te zijn. We zitten in de keuken nog wat te werken, voordat we naar bed gaan. Bonne nuit!

Voor meer foto’s zie map.52. Ivory Coast in de gallery.