Van Accra naar het binnenland van Ghana

Vanmorgen doen we rustig aan. We ontbijten, drinken koffie en genieten van het uitzicht over zee.

We hopen dat we om 2 uur onze visa voor Benin kunnen ophalen, zo niet dan wordt het maandag.  Als we de stad inrijden is het behoorlijk druk en veel opstoppingen. Ze zijn namelijk midden in de stad flyovers aan het maken en al het verkeer zoekt zelf zijn weg door de bouwchaos. Zeven rijen dik aan auto’s die vervolgens één baan moeten worden. Iedereen denkt dat hij voorrang heeft. Het is de kunst steeds verder op te drukken, zonder tegen iemand op te rijden. Dat gaat gepaard met veel toeteren en handgebaren. Co is er ook goed in inmiddels! We zien weer allemaal aparte gebouwen.

Er bestaan 4000 palmensoorten in de wereld. Hier staan veel palmbomen met kokosnoten. We hadden eerst niet door dat het kokosnoten zijn, het zijn namelijk groene bollen. Langs de weg kappen ze deze voor de helft schoon. Als ze een vrucht verkopen, kappen ze de bovenste helft eraf, zodat de klant de melk kan drinken en de cocos kan eten. Onder de dikke groene schil zit de harige, houten noot zoals wij kokosnoten uit de winkel kennen.

Om 2 uur loopt Eef de ambassade van Benin in. De visa liggen klaar en zonder enige bijbetaling hebben we onze paspoorten weer terug. Lekker terug naar Next Door Beach Resort, waar we kamperen. Een rustig middagje valt ons ten deel. ‘s Avonds genieten we van lobsters in het restaurant en daarna naar bed.

Het is half 7 en 28 graden als we wakker worden. De zon komt op en is nu al wit van de warmte.

Het is erg heiig, we hebben al lang geen blauwe lucht gezien. Net voordat we willen vertrekken, komt David “the singing Minister” naar ons toe. Hij gaat zingen met een aantal volgelingen op de rotsen bij zee. Maar eerst wil hij met ons bidden: we gaan dus gezegend op pad!

Vandaag gaan we naar de Volta regio. De asfaltweg is slecht, veel gaten over de volle breedte van de weg. We rijden dus heel rustig en halen ongeveer 40 kilometer per uur. Onderweg zien we ineens een stel apen langs de weg. Ze blijven rustig zitten. Het mannetje is duidelijk de baas en hij maakt de groep duidelijk wat en hoe te doen.

Als we wat verder naar het Noorden komen wordt het bergachtiger.

We rijden parallel aan Lake Volta, maar vanaf de weg is het moeilijk te zien. Dit meer heeft een enorme lengte, uitgestrekt over 2/3 van Ghana! Als we een uitloper van het meer zien, is er geen helder zicht.

We stoppen onder een grote boom voor de lunch. We staan op een schoolplein, maar er is niemand omdat het zaterdag is. Na onze lunch tanken we bij een Total pomp. Er zijn ook hele duistere pompen die we liever niet gebruiken. Onderweg zien we in de verte opeens veel mensen aan komen lopen.

Als ze dichterbij ons zijn, zien we dat er jongens met scheppen voorop lopen en daarachter een muziekband. Dan volgt een enorme stoet mensen, met aan het eind een busje waar een kist in ligt. Het is een begrafenis. Dat hadden we niet verwacht want het is een enorm vrolijke bedoening.

We rijden door naar Waterfall lodge in Wli. De weg er naartoe ziet er wat duister uit.

Het blijkt een heel mooi plekje met uitzicht op de bergen en door Duitsers gerund.  Het personeel komt om de beurt naar ons toe en zegt “you’re welcome”. Het is half 4 en we zetten onze tent op.

Co kookt heerlijk, zo lekker om weer even ‘eigen eten’ te hebben. Dan naar bed en wat we niet verwacht hadden: het is hier koeler dan aan zee. ‘s Nachts hebben we het zelfs wat fris met alleen een laken. We slapen heerlijk ontspannen, het is nog steeds zo fijn om iedere avond in onze tent te kruipen. Vanmorgen gaan we vroeg op pad. Op de dag is het zo warm, dat het beter is vroeg te beginnen. We hebben een behoorlijke wandeling voor de boeg. Ook iedereen in het dorp begroet ons trouwens met “you’re welcome”. Ze hebben vast een training gehad.

Het is half acht als we bij het loket aankomen, waar we ons moeten inschrijven om de onderste en bovenste waterval te gaan bekijken. We kopen een ticket, best duur het zal een goede inkomstenbron zijn voor het dorp. Het meisje zegt dat we ook nog voor de camera moeten betalen. Eef lacht dat als we 80 Cedi (19 euro) betalen dat toch wel inclusief mag zijn. Het meisje lacht ook, ze probeerde het gewoon. Dan geeft ze aan dat we een gids nodig hebben. Eigenwijs als we zijn, vinden wij dat niet nodig. We vinden het gewoon fijner om op ons zelf te wandelen. Voor we vertrekken moeten we wel op een vel schrijven dat we op eigen risico en zonder gids de wandeling doen. Dan kunnen we op pad. Eerst een makkelijke wandeling naar de onderste waterval.

Het is een vlak pad door het bos, met diverse bruggetjes. Bij een waterplaats zijn een paar vrouwen de was aan’t doen.

We komen ook een jager tegen met wel een heel oud geweer. Toch werkt het, want hij heeft wat geschoten. Het zit in zijn tas, maar hij wil het niet laten zien hihi.

Na 45 minuten komen we bij de waterval aan. Het is er lekker rustig. We drinken wat op een bankje. Co heeft last van vliegen rond zijn hoofd en gebruikt de theedoek die we toevallig bij ons hebben als hoofddeksel. Het is ontzettend warm, we zweten allebei enorm.

We zoeken het pad naar de bovenste waterval. Het is lastig te vinden. Net als we denken “hadden we dan toch een gids moeten  nemen”, vinden we het pad. Het is een pittig pad; het gaat steil omhoog, honderden meters lang. We moeten vanwege de warmte (en onze slechte conditie waarschijnlijk) regelmatig even stoppen om op adem te komen. Het klimmen vraagt om handen-en voetenwerk, over boomstronken en tegen rotsen.

Op een bepaald moment gaat het pad ineens naar beneden. We twijfelen even of we wel goed gaan. Heel toevallig komen we een gids met twee Zweden tegen,  die zegt dat we inderdaad op het juiste pad lopen. Er is ook een pad naar de top, dat duurt echter 4 uur en dan ben je meteen in Togo. We hebben het zo zwaar genoeg, dat houden we voor gezien. Na 1,5 uur komen we aan bij de bovenste waterval.

Wel interessant, want van beneden hadden we deze waterval niet gezien. De totale waterval bestaat uit 2 delen. Na de klim wordt duidelijk waar de 2e waterval vandaan komt. Eef probeert te zien waar het water van de bovenste waterval neerstort in de onderste waterval.

We zitten even van het uitzicht te genieten en drinken wat voor we de terugweg ondernemen. Ook de terugweg is best lastig, we moeten erg veel hoge stappen nemen tijdens het dalen. Co krijgt een “Me tarzan, you Jane” gevoel over zich en neemt af en toe een liaan om verder te komen .

Als we beneden aankomen, lopen we nog even langs de onderste waterval. We zien onderweg heel veel verschillende soorten vlinders, ze zijn alleen steeds net te snel weg om een foto te kunnen maken. Dan lukt het!

De lucht is opeens gevuld met duizenden vleermuizen, die boven de rotsen cirkelen. Best vreemd overdag, het zijn toch nachtdieren?

We wandelen hetzelfde pad terug. Bij de waterplaats is het nu hartstikke druk; de dorpelingen zijn bezig met de was, zichzelf wassen en de keukeninventaris aan’t schoonmaken. We komen steeds mensen tegen die ook op weg zijn naar de waterplaats.

Om half een zijn we, drijfnat van het zweet, weer terug bij de lodge. Een pittige ochtend dus maar erg leuk om te doen. We halen Spaans brood uit de diepvries (onder het motto: wie wat bewaart, die heeft wat) wat we roosteren en met heerlijke Spaanse vleeswaren verorberen. We kijken uit naar de koude douche, even de warmte uit en het vuil van ons lijf wassen. De rest van de middag relaxen we en we genieten van het uitzicht.

Vandaag is het maandag 18 januari en we hebben besloten om nog een dagje hier te blijven. We kunnen de wasmachine gebruiken en de was wordt zelfs voor ons opgehangen! Verder laden we alle batterijen op, we ruimen de auto op en vullen de bakjes in de koelkast aan met spullen uit de diepvries. We doen verder vooral niets; lekker liggen in een ligstoel met wat oude tijdschriften.

Ons zelfgemaakte avondeten (gebakken aardappelen, gebakken kip en butternut met suiker en boter) smaakt ons heerlijk. We ontmoeten een leuk stel (NL/USA), die een break hebben van hun werk in Liberia en waar we gezellig mee kunnen praten. Als toetje eten we fruitsalade uit eigen tuin; heerlijk verse ananas, papaja en banaan aangevuld met wat lokaal fruit.

Eef praat toevallig met de eigenaar over de route van morgen, we dachten namelijk dat we naar het Zuiden moesten voor de grens. Blijkt dat er een kleine grenspost in dit dorp is en dat we dus maar 800 meter van de grens met Togo af zijn.

Vanmorgen gaat het bij de grens gaat het allemaal lekker langzaam en het is reuze gezellig. Vooral de man van de douane heeft enorm veel humor. Dan rijden we Ghana uit, we hebben het leuk gehad!

Bye bye Ghana!


Voor meer foto’s zie map 53. Ghana in de gallery.