Er is weinig ruimte tussen de grens van Ghana en Togo. De landen gaan
heel gemoedelijk met elkaar om, vertelde de douanebeambte in Ghana al. Als we
bij de politie zitten om ons te registreren komt opeens de douanebeambte van
Ghana binnengelopen. Het gaat hier zo gemoedelijk zegt hij dat ik hier ook
douanebeambte ben. Veel gelach en weer handen schudden. Het blijkt een grap,
want als we bij de douane komen zit er toch een ander hihihi. Bij deze grenspost
komt er gemiddeld één auto per dag. Ons carnet kunnen ze niet stempelen, want ze
zijn vanochtend de stempel vergeten mee te brengen. In een dorpje 14 kilometer
verderop kunnen ze dat wel. En dan rijden we dus in Togo. Het is een mooie
bergpas die we nemen.
De dorpjes waar we doorheen rijden zijn gemoedelijk, er
hangt een relaxte sfeer. Ook is het opvallend hoe schoon en opgeruimd het is in
de dorpen. Geen bergen afval en alles netjes aangeveegd.
Het is tijd om naar
school te gaan, de kinderen staan te wachten tot ze hun lokaal in mogen.
We
genieten enorm. Opeens is er een controle van de politie. Onze vlag is een
probleem, ze vragen of we bij de ambassadeur horen of bij het corps
diplomatique? Nee dus. Dan gaan ze druk bellen. Eef krijgt hun baas aan de
telefoon die goed Engels spreekt en van alles wil weten. Hij bevestigt dat de
vlag eraf moet: alleen auto’s van de president, ambassadeurs en corps
diplomatique mogen in Togo met een vlag op een standaard reizen. Oké dan de vlag eraf en
weer verder.
Wel grappig! Onderweg kopen we brood en ananassen. Het is zo’n 180
kilometer naar het Zuiden rijden voor we in de hoofdstad Lomè aankomen. Het is
een gemoedelijke stad met heel veel brommerverkeer en vrijwel geen hoogbouw.
Opeens staan we voor de zee en we
rijden een heel stuk langs de kust. Het is een mooie kustlijn, met palmbomen op het strand. Op sommige gedeelten wonen er zelfs mensen op het strand.
Op naar Chez Alice. Alice is een Zwitserse vrouw (ergens
tussen de 70 en 80 jaar oud), die al vele jaren in Togo woont. We hebben meteen
een klik met haar en de plek. Niet zozeer waar we kamperen, dat is op een klein
parkeerplaatsje in de warme zon.
Maar er is een lapa, een hele grote open ruimte
met een rieten dak, waar we heerlijk kunnen zitten. Overal staan en hangen
schitterende houtsnijwerken. Er hangt ook een gezellige sfeer. Na de lunch
installeren we ons aan een tafel om ons blog bij te werken, want we hebben een
aantal dagen geen Wifi gehad. Het verbaast ons wel hoe vaak we ergens Wifi
vinden en hoe makkelijk we nog steeds kunnen posten op ons blog.
We wandelen
even naar Coco Beach, waar nog een aantal overlanders aan’t kamperen zijn. Wij
blijken enorm geluk te hebben doordat we ons visum voor Nigeria in Mali hebben
geregeld. Deze mensen zitten hier vast omdat ze geen visum voor Nigeria kunnen
krijgen en ze zullen waarschijnlijk met de boot naar Gabon moeten varen of terug
moeten rijden naar Mali. Wij hebben geen behoefte te verkassen naar deze plek,
ookal is het er wel veel koeler doordat het op het strand is. We zijn blij met
ons plekje bij Alice en we merken ook dat we het heerlijk rustig vinden om soms even op ons
zelf te zijn. We hebben zoveel indrukken gedurende de dag, dat moet je ook verwerken. We sluiten de dag af met een echte Wienerschnitzel. We nemen een koude douche voor we naar de tent gaan. Even voel je je dan wat
frisser, maar het is hier zo warm dat algauw de warmte weer op je slaat. In de
tent is het 31 graden als we gaan slapen! 's Nachts koelt het vrijwel niet af, hooguit enkele graden.
Vanochtend gaan we naar de ambassade van Gabon. We zijn nog niet op weg of we
worden aangehouden. De politie wordt hier geboren met een fluitje in de mond,
denk ik. De agent gebaart dat we de auto aan de kant moeten zetten. Dat is niet
makkelijk, want het is erg druk met motoren en brommers. De agent vindt het een
probleem dat Co niet zijn achteruitkijkspiegel kan gebruiken en hij wil ons een
bekeuring geven. Eef vertelt hem dat we 2 buitenspiegels hebben en dat we op
deze manier al door heel veel landen zijn gereisd. Ok dan, prettige dag verder. Het is vaak toch een kwestie van je niet laten intimideren en vriendelijk doch stellig antwoorden. Bij de ambassade van Gabon gaat het snel en professioneel. We moeten ons wel omkleden, want je mag niet in een korte broek de ambassade in! We besluiten
door te rijden naar de ambassade van de Republiek Congo om de vereisten na te
vragen. We volgen de route op de gps en Eef zegt rechtsaf. We draaien de weg in
en zien voor ons een bord verboden in te rijden. Co stopt meteen en draait terug
de weg op. Daar staan inmiddels 2 politie agenten op de motor, die ons de weg
versperren. Weer de auto aan de kant en we moeten onze papieren geven. We
zijn fout volgens hen, we mogen hier niet komen want het is de oprijlaan van de
President van Togo. Wij zeggen dat we toeristen zijn die de weg zoeken en ons
van geen kwaad bewust zijn. We zijn bovendien niet voorbij het verboden in te
rijden bord geweest. De agent is erg kortaf en onplezierig. Hij wil de papieren
niet terug geven. Onverbiddelijk zijn ze, oké en wat nu? De agent wil dat we
achter hem aanrijden naar het bureau. Wij willen dit alleen als we eerst onze
papieren terugkrijgen. Hij belt met zijn chef en zegt dat we moeten wachten. Wij gaan relaxt op de achterkant van de auto zitten wachten. Na
40 minuten komt de chef op zijn motor aangereden. Het blijkt een uiterst
vriendelijke en redelijke man. Eef probeert in haar beste Frans uit te leggen wat de situatie
is, tot hij zegt dat we gerust in het Engels mogen praten. Pfff dat is lekker.
We leggen uit wat ons is overkomen, schudden handen en lachen met hem. We
begrijpen niet wat we fout gedaan hebben. Hij legt uit dat hier het huis van de
President is en in verband met veiligheidsredenen iedereen die een verdachte
beweging maakt wordt aangehouden. Zeker gezien alle aanslagen in de buurlanden is dit noodzakelijk.
Vervolgens beoordeelt hij als chef of de mensen inderdaad verdacht zijn of niet.
Wij mogen uiteraard gewoon verder. De agent die ons staande hield, baalt enorm
dat we het zo goed met z’n chef kunnen vinden. We geven ook hem een hand en we
vertrekken naar de ambassade van de Republiek Congo. We krijgen formulieren mee,
zodat we die vast kunnen invullen. We rijden op ons gemak terug naar Chez Alice. Alice zit Zwitsers te lunchen, een
kaasplateau met gekookte aardappelen en boter. Mmmm jammer, we zien het niet op
de menulijst. Geen probleem, ze regelt het voor ons. Het is heerlijk! Wel een
beetje bizar, zo te zitten eten in Togo. ‘s Middags komt er een Engels gezin aan
met een truck, waar we een gezellige avond mee hebben. Na de lunch van vanmiddag
hebben we vanavond alleen zin in onze ananas. Het sap druipt over onze handen en
zo heerlijk zoet! Het is erg warm, dus we gaan niet te vroeg naar bed. Vandaag
slapen we wat uit en hebben we een relaxte ochtend. We verkennen Lomé op weg
naar de ambassade. We zijn wat eerder, maar we mogen pas om 3 uur naar binnen.
Het is een modern visum met onze foto erop! Nog wat boodschappen en dan terug
naar Chez Alice, waar een band goede muziek aan’t spelen is.
Vandaag staan we vroeg op en
nemen afscheid van Alice. Wat hebben we het heerlijk gehad hier! We rijden terug naar
de ambassade van de Republiek Congo om de formulieren in te leveren. Na een half uurtje staan we al weer buiten
met onze visa. Strak geregeld! We rijden Lomé uit via de kustweg. We stoppen bij Lake Togo om koffie te drinken.
Terwijl we van het uitzicht staan te genieten, komt er een bootje aangezeild
volgeladen met schalen, zware zakken en mensen. Ze komen vanuit Togoville dat aan de
overkant ligt. Alles wordt afgeladen en op het hoofd weggedragen. Zelfs zakken van 20/25 kg. dragen de mannen op hun hoofd!
Wij rijden door naar de grens, waar het gezellig druk is. We
lachen, zwaaien, schudden handen en na een half uurtje rijden we Togo uit. Wel grappig dat ze soms een Zulu handdruk geven (hand, duim, hand), soms een hand met een vingerklik, soms de vuisten tegen elkaar en soms erna de hand naar het hart. Ons
beeld van Togo: enorm veel brommers, gemoedelijk en een stuk schoner dan de
andere landen in deze regio.
Adieu Togo!
Voor meer foto’s zie
map 54. Togo in de gallery.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten