Mauitanië, het blijft nog zanderig

NB Helaas werkt het programma Windows Live Writer niet meer, dus we hebben wat moeten improviseren met deze post. Het kan zijn dat het er daardoor wat anders uitziet. We hopen dat het gauw opgelost is.

Als we de poort bij de grens van de Westelijke Sahara uitrijden, komen we in niemandsland. Meteen springen er wel 10 jongemannen om onze auto heen, die ons willen helpen om Mauritanië in te komen - kosten ongeveer 100 euro. Non merci, we lossen het zelf wel op zeggen we en we rijden door. Dit stuk land is 4 kilometer lang, er is geen weg en het is zigzaggen over rotsen, door zand en langs wel honderden auto wrakken. Iedereen zoekt zijn eigen weg en vooral de vrachtwagens hebben echt moeite met dit stuk. Opeens zien we in een autowrak een totaal naakte vrouw zitten. Ze mag kennelijk zowel Marokko als Mauritanië niet in. Ze leeft dus in deze zone en is afhankelijk van wat mensen haar geven. Erg triest. Dan komen we aan bij de grens van Mauritanië, waar al een grote rij auto’s staat. Eef stapt uit om te vragen waar we heen moeten. Van een aardige militair mogen we de rij voorbij en hij loodst Eef een kantoortje in waar de eerste formaliteiten worden afgehandeld. Ook komt er weer een drugshond aan de auto snuffelen. Dan kunnen we weer wat verder rijden naar de volgende kantoortjes. Eerst naar een zeecontainer waar een douaneman zit. Daar komen we in een discussie terecht. We moeten eigenlijk 50 euro betalen om formulieren te krijgen voor de invoer van onze auto (ons carnet de passage is hier niet geldig). Maar omdat we uit Zuid Afrika komen is 30 euro ok en dat is voor de ‘transiteur’. Wij gaan akkoord als we een reçu krijgen. Nee dat gaat niet. Co zegt dan wil ik graag uw namen, dan bellen we even met de Ambassade, want die vertelden ons dat er geen kosten aan de grens zouden zijn. De man gooit de papieren naar Eef en zegt “ga weg, ga maar naar mijn baas, iedereen moet dat betalen”. We zeggen buiten tegen de transiteur dat we zullen betalen en hij gaat de papieren invullen en overal langs voor stempels. Hij moet wel eerst het geld hebben, dus Eef geeft hem 20 euro. Hij sputtert even, 30 toch?. Nee hoor zegt Eef de douaneman zei 20 euro. Wij lopen ondertussen naar de politiepost een stuk verderop, waar ons paspoort gestempeld wordt en vingerafdrukken en een foto worden gemaakt. Dan weer terug naar de transiteur die klaar staat met gestempelde papieren. Alles geregeld! Alhoewel er wil nog iemand een autoverzekering aan ons kwijt. We hebben een internationale verzekering voor heel Afrika, dus dat doen we niet. Na anderhalf uur rijden we Mauritanië in! We lachen naar elkaar en zijn blij dit gefikst te hebben. Er zaten een stel Engelsen bij de grens al 2 dagen te wachten op hun papieren. We zijn op weg in Mauritanië. Het eerste wat we zien is een auto met UN logo. Glimlach
Net als de afgelopen dagen, rijden we door een woestijnachtige omgeving. Veel zand, stenen en oneindige vlakten.

Af en toe komen we wat hutjes of tenten tegen waar mensen een bestaan hebben. Soms met wat geiten of koeien. Ook de moskeeën ontbreken niet.


We zien in de verte wat bewegen en als we dichterbij komen zien we dat het een kudde met dromedarissen is. Er zijn verschillende jonkies bij, erg leuk!


De weg is een goede asfaltweg en we besluiten om wat verder door te rijden. We weten niet hoever we zullen komen, maar wildkamperen kan altijd.
Het is nu 32 graden en het trekt niet erg om op een open zandvlakte in de brandende zon te gaan staan. We lunchen in de berm. Het is tegen 6 uur als we aankomen in de hoofdstad van Mauritanië: Nouakchott. We hebben gelezen over Auberge Sahara en na een aantal kilometers vinden we de plek. Een man opent de poort en stelt zich voor als Salim. Hij is uiterst vriendelijk en we zetten onze auto (en tent) op een binnenplaatsje. Salim maakt vervolgens een heerlijke tajine voor ons, superfijn dat we even niet hoeven te koken nu het wat later is geworden. We maken ook nog een afspraak met Amir, een vriend van Salim, om morgen de auto een kleine beurt te geven en de banden te roteren. Nog even lekker buiten aan het blog en de foto’s werken en dan naar bed. Het was een pittig dagje vandaag!
Als we wakker worden, hebben we zin in een douche. Hij is lekker warm, maar het stikt er van de muggen. Omstreeks 9 uur rijden we achter Amir aan, eerst naar de plek waar ze onze banden kunnen roteren en daarna door naar de garage. Volgens Amir is zijn bedrijf officieel Toyota, hij laat ons een foto van hun briefhoofd met Toyotalogo zien als bewijs. Zo rijden we dwars door Nouakchott heen.


Uiteindelijk komen vlak bij het vliegveld aan bij een rommelig zaakje. We moeten de auto op een soort scheve helling rijden en er staat al een jongetje met een sleutel klaar om de banden los te halen. “Ho, ho zegt Co, niet zo snel, ik wil eerst even de prijs weten”. Amir zegt dat de prijs later wel komt. We hebben er geen goed gevoel bij, zo scheef als de auto staat, het gereedschap ziet er niet uit, een krik die weigert. En de prijs: 91 euro voor 6 banden roteren; dus niet. We zwaaien en zeggen bye bye wegwezen. Amir baalt, wij zijn opgelucht. Dan op zoek naar een ATM voor lokaal geld, helaas wel ATM’s maar we vinden er geen met Maestro. Eef wisselt dus euro’s bij de bank. Het geld gebruiken we direct om benzine te tanken en een broodje te kopen. We besluiten om verder te reizen. We kijken onze ogen uit als we de stad uitrijden.




Even later staan we ineens op een geitenmarkt. Een fantastisch gezicht die mannen in blauwe gewaden en honderden geiten! Toch kunnen we wel zeggen dat het een beroerd leven is als geit op deze markt, ze worden aan twee poten met de rug over de grond getrokken.


De weg is weliswaar asfalt, maar alles is behoorlijk zanderig. We komen steeds door dorpjes heen. Het is een gezellige drukte rond allemaal eettentjes.


We hebben zoveel vervelende verhalen gelezen over de grensovergang bij Rosso (een gekkenhuis met een pont om de Senegalrivier over te steken), dat dit ons niet trekt. Wij rijden door een mooi natuurpark genaamd Oiseaux de Djoudj National Park.

Er komen hier veel trekvogels overwinteren die het koude Europa ontvluchten. Deze plaats is voor de vogels zo belangrijk omdat het de eerste zone met permanent water is ten zuiden van de Sahara. Afgezien van vogels, zien we ook nog wat plaatselijk wild.

Deze weg is in het natte seizoen niet te rijden en we zien ook wel waarom. Aan de ene kant is de rivier de Senegal afgeschermd door riet en de andere kant het moeras. De weg ligt op een soort dijk, maar is erg slecht met diepe geulen. Als het echt te gek wordt, gaan we beneden rijden waar ook een track is.


Er wonen hier zelfs mensen. We doen gauw het raam dicht als we langs zo’n nederzetting komen. Ze drogen namelijk vis en vlees en het afval ligt overal verspreid, waardoor de geur echt heel vies is.
We komen aan bij het einde van het park en de ranger staat klaar om een betaling te ontvangen. We hebben geen lokaal geld, en in euro’s moeten we het dubbele betalen. Balen dus! Gelukkig komt er een lokale man aan met de auto, die zo vriendelijk is om 10 euro te wisselen in lokaal geld en is het probleem alweer opgelost. Opeens loopt er een enorme schildpad op de weg. Co probeert hem van de weg te halen in verband met de auto’s die langs rijden, maar hij is niet te tillen! Wat een prachtig beest, we zijn benieuwd hoe oud hij is.

Dan komen we aan bij de grens bij Diama. Het gedoe begint weer; we zullen er niet teveel over uitwijden, maar het is iedere keer een ‘gevecht’ om niet continu van alles te moeten betalen. Ze verzinnen van alles en hebben ook overal kwitanties voor gemaakt. Een grappig voorbeeld: aan de de politie hoeven we dit keer niets te betalen.Tot we in willen stappen en de agent ons erop attendeert dat we wel de man moeten betalen die de slagboom over de weg opendoet. In onze ogen is de politie te lui om de slagboom te openen en hebben ze daarvoor iemand neergezet, de kosten zijn 6 euro. Eef slijmt wat bij elkaar, dat wij toch de uitzondering van de dag kunnen zijn enzo. Uiteindelijk hebben we een triomfmomentje als we door mogen zonder te betalen, en we geven hem wel een pen als cadeautje.

Dit was Mauritanië. Een land dat volgens alle berichten erg onveilig is, maar waarvan wij gelukkig weinig hebben gemerkt. We merken wel dat het reizen veel inspanning kost en dat we moe zijn. We kijken uit naar een paar dagen rust.

Vaarwel Mauritanië!

Voor meer foto’s zie map 47. Mauritania in de gallery.

1 opmerking: