Namibië, bekend terrein

Bij de grenspost van Namibië krijgen we een Ebola check en een stempel in ons paspoort en carnet. Dan nog roadtax betalen en we kunnen Namibië binnenrijden. Bekend terrein, Zuidelijk Afrika. Een totaal andere wereld dan de afgelopen maanden. Het voelt fijn. Helemaal vergeten te vermelden dat we in Angola de 60.000 kilometer hebben bereikt!

We halen geld bij de ATM en genieten van de aanblik van voor ons bekende winkels zoals Pick ‘n Pay, Shoprite en Edgars. We rijden naar Ondangwa. Voor ‘t eerst in lange tijd rijden we weer links. Christine blijft liever achter Co rijden om te wennen, voor Co voelt het meteen weer goed aan deze kant van de weg. We hebben het adres van een guesthouse annex camping, het blijkt in handen van Zuid-Afrikaanse mensen. We voelen ons er meteen thuis. Heerlijk dat gewoon alles klopt: badkamer met toilet en douche, wifi en een gezellige bar met terras. Ookal logeren er veel mensen, het is heerlijk rustig. We gaan eerst uitgebreid douchen en daarna lekker een biertje/tonic op het terras. We werken het blog bij, maar helaas werkt het internet niet dus we kunnen niet posten.

Vanochtend zijn de werkmannen die extra kamers aan’t bouwen zijn bij het Guesthouse al heel vroeg aan het werk. Niet dus, foutje we zijn vergeten de klok een uur vooruit te zetten. Nu hebben we weer dezelfde tijd als in Zuid Afrika. We beginnen de dag met een lekker Zuid Afrikaans ontbijt: gebakken eieren en spek en boerenworst. Mmmmmm. Dan is het tijd om afscheid te nemen van Christine en Guillaume. We hebben vanaf Congo bijna 2 weken samen gereisd en dat was heel plezierig. Nu gaan we elk onze eigen weg weer verder.

Onze tweede accu, die we gebruiken voor de vriezer en de koelkast en het opladen van de laptop enzo heeft het al weken geleden begeven. Hij houdt geen lading meer vast. We hopen in Oshakati een nieuwe accu te kunnen kopen. We proberen het op verschillende adressen, zonder resultaat. Dan komen we bij een 4WD garage. Onze accu is een speciaal type, met 4 polen en dat kennen ze hier niet. De man legt uit dat hij normaliter op een tweepolige accu twee klemmen plaatst, waaraan alle draden bevestigd kunnen worden. Prima idee, ons gaat het erom dat het weer functioneert, want het is hier zo warm!

We kopen ook een jumpstarter, eigenlijk een must als je alleen reist – zodat je altijd kunt starten. Aan het eind van de ochtend zijn we klaar en we rijden naar Pick ‘n Pay om wat boodschappen te doen. Lekker vertrouwd. Na de lunch rijden we verder naar Opuwo. De natuur is droog en kaal, en toch erg mooi. Echt Namibië!

We zien een bord van een lodge op een heuvel net buiten het plaatsje. Er is een mooie camping bij. We installeren ons en wandelen vervolgens 600 meter naar de lodge om te internetten. Helaas net als we goed en wel bezig zijn, valt de stroom uit en we kunnen niet verder. Oke dan wat eten in het restaurant. Als we op het terras zitten, genieten we van een schitterende zonsondergang.

Helaas is het wild op het menu niet beschikbaar. Jammer! Wel een bekend fenomeen in Afrika;  een prachtige menukaart en dan is soms meer dan de helft niet aanwezig . De rumpsteak die we bestellen is niet door te komen, het is vooral vet en vliezen. Heel raar want Namibië staat bekend om z’n goede vlees. De dienstdoende manager vraagt of we iets anders willen bestellen, want een nieuwe steak is niet voorhanden. We hebben het wel gezien en wandelen terug naar de tent. We gaan naar bed en genieten van de stilte om ons heen.
Heerlijk om op ons gemak op te staan en te ontbijten. We brengen ons wasgoed naar de receptie van de lodge, even de makkelijke weg volgen. We relaxen en ruimen wat op in de auto. Na de koffie wandelen we weer naar de lodge om ons blog over de DRC te posten en wat te internetten. ‘s Middags zijn we lekker bij de tent. Het is verschrikkelijk warm. We zijn allebei vrij wit voor ons doen, maar in deze zon is het echt niet goed toeven om bij te kleuren. In de zon loopt het kwik op naar meer dan 40 graden. We hebben veel last van vliegen, het lijkt wel alsof ze verkoeling zoeken op ons lijf. We tikken ze wel weg, maar het zijn hardnekkige krengen. We hangen in onze stoeltjes in de schaduw, als Co zegt: zou het hier weleens regenen? Hij heeft het nog niet gezegd of opeens komen er hele zwarte wolken aandrijven en het begint enorm te waaien en wat later te regenen. Het komt echt met bakken uit de hemel. Heerlijk! De vliegen zijn meteen verdwenen en het koelt ook lekker af. Als het weer droog wordt, is de lucht zo mooi! We genieten sowieso erg van de lucht hier, we hebben zolang door landen gereisd waar de lucht continu wit/grijs was of gevuld met Sahara zand (Harmattan).

Vandaag gaan we naar Epupa, helemaal in het Noorden van Namibië. Als we opstaan druppelt het nog een beetje, maar voordat de druppels de grond raken zijn ze verdampt. Co brengt eerst de bandenspanning terug naar 1.8 bar, dat is comfortabeler rijden op gravelwegen.

Als we een half uur onderweg zijn, realiseren we ons ineens dat we niet getankt hebben. Op zich kunnen we nog 600 kilometer, maar het gebied waar we heen gaan Kakaoland daar zijn geen benzinepomen. Niets voor ons, dit is ons de hele reis nog niet overkomen. Eef zoekt op de GPS en vindt een dorpje waar diesel uit het vat verkocht wordt. We shall see. Het is een mooie route en heerlijk om op goede gravelwegen te rijden!

In Okangwati is het even zoeken, maar dan komen we bij de plek waar we moeten zijn voor diesel. Het gaat per 5 liter, want ze vullen een lege waterfles. We kopen 50 liter van het meisje.

Rustig gevoel dat de tank nu weer zo goed als vol zit (160 liter). We genieten van het rijden. Onderweg komen we af en toe een bakkie tegen, vol met Himbavrouwen.

Als we stoppen om koffie te drinken, komt er een man aanlopen met witte geiten. Eef maakt even een praatje met hem. Hij blijkt onderweg naar Opuwo om zijn geiten te verkopen. Dat is minstens 3 dagen lopen! Het is erg warm, toch heeft hij een pittig wandeltempo. (Zeker vergeleken bij ons, want onze conditie is inmiddels zo slecht!).

We waren hier 5 jaar geleden ook, maar het gebied is bergachtiger dan in onze herinnering. We passeren veel droge rivierbeddingen.

Rond het middaguur komen we aan in Epupa, zo’n mooi plekje!

Het is heel stil, de eigenaar vertelt dat het nu niet het seizoen is. De meeste mensen zijn bang dat als het gaat regenen ze het gebied niet meer kunnen verlaten. De droge rivierbeddingen veranderen dan in diepe woest kolkende rivieren. We zetten onze tent op bij de rivier en lunchen. We zijn allebei erg moe en zitten onszelf in de weg. Dus we gaan even op bed liggen en we slapen allebei meteen. Als we een tijd later wakker worden, voelen we ons een stuk fitter en hebben we weer energie om wat te ondernemen. We wandelen naar de watervallen. De vorige keer waren we in de droge tijd, het water staat nu 2,5 meter hoger en overal waar je kijkt zie je watervallen. Fantastisch wat is dit mooi!

We lopen en springen over de rotsen en genieten samen.

Als we weer terug zijn bij de tent, zitten we even bij het water. Niet te dichtbij vanwege de krokodillen. Ze moeten er zijn, maar we zien ze niet.

Dan gaan we douchen. Het is zo’n mooie camping waar we staan, wat hebben we dit de afgelopen maanden gemist! We kijken uit naar vanavond, we eten in het restaurant van de camping. Het is heerlijk; een vleessalade als voorafje, een heerlijk biefstuk met gevulde gem squash, butternut, rijst en wortel/ananas salade, En als toetje milktart met verse perzik! Baie lekkere Afrikaanse kos. We slapen met het geluid van de waterval op de achtergrond.

We vinden het best jammer dit mooie plekje te verlaten, maar we hebben ook zin in ons avontuur van de komende dagen. We willen de Van Zylspas rijden, een heavy 4WDtrack en daarna naar Marienfluss en de Hartman Vallei. Dit stuk van Namibië kennen we niet en het is volgens de Namibiërs één van de mooiste gebieden! Vandaag rijden we tot aan een camping voor de pas. Eerst moeten we dezelfde weg van gister terug. Grappig dat het van deze kant er toch heel anders uit ziet en je niet zou zeggen dat we hier al geweest zijn. Onderweg komen we drie Himbavrouwen tegen. Ze spreken geen Engels en giechelen de hele tijd  Swietie en sjoegha; herhalen ze steeds. Oftwel snoep en suiker zijn ze in geïnteresseerd.

Eef geeft één van hen een armbandje dat ze in Senegal heeft gekregen, de vrouw is er erg blij mee. Ze gebaren dat ze graag mee willen rijden, maar helaas we hebben geen plek in de auto. Een bijzonder leven dat dit soort vrouwen leiden hier, helemaal ingevet in de rode modder. Onder het mom van better safe dan sorry, kopen we in Okangwati nog 20 liter diesel erbij. Dan slaan we af een track naar Otjitanda. Het is een mooi track, soms zand, soms rotsen.

We genieten van de natuur en de stilte. Gedurende de dag komen we maar twee auto’s tegen. Als het hier maar even regent, zie je meteen gras en bloempjes uit de droge grond komen.

Er zitten hele slechte stukken in het track. In Angola hadden we al gemerkt dat we te weinig ruimte onder de auto hebben. We hebben een vrij zware bullbar en winch aan de voorkant. Waarschijnlijk is door alle heftige tracks onze suspensie wat slapper geworden, waardoor de auto op rotsachtige niveauverschillen nu regelmatig de ondergrond raakt.

We wisten dat dit op den duur zou gebeuren, maar we hadden het niet nu al verwacht. Eef moet regelmatig de auto uit, om de juiste route over de rotsen heen aan te geven aan Co. Het is niet ontspannen rijden en het kost heel veel tijd. Dat laatste is niet erg, we hebben alle tijd. Maar het betekent wel weer een hele lange dag en daar zijn we wel een beetje klaar mee. Uiteindelijk zijn we om 5 uur bij de camping. We realiseren ons dat als dit track al zoveel moeite kost – het niet verantwoord is om morgen de Van Zylspas te doen. Dat stemt ons beiden sip, we hebben er zo naar uitgekeken! Maar onze hele reis is zonder problemen met de auto verlopen en dat willen we graag zou houden. Dus even geen heavy 4WDtracks meer, maar alleen ‘gewone’ tracks en gravelwegen. We gaan morgen terug naar het Oosten, om het Nationaal Park Etosha te bezoeken. Er hangt een hele donkere lucht, maar gelukkig blijft het droog op een paar spatjes na.

Co kookt een heerlijk maaltje, daar knappen we van op.Tijdens het eten komt er een hond bij onze auto liggen. We staan aan een droge rivierbedding. Het is erg verlaten en ‘s nachts dus heel erg stil om te slapen. 5 jaar geleden stonden we ook op deze plek!
Vanochtend ligt de hond nog steeds naast onze auto. We pakken vlot de tent in en ontbijten. Er is een soort aanval van vliegen op ons dus maar gauw vertrekken. Het is hetzelfde track ruim 11 kilometer terug rijden, door een schitterende omgeving.

Dan rijden we een gravelweg op. Vannacht heeft het flink geregend en we zien overal plassen water. Ook zijn er stukken weg afgezet en moeten we soms omrijden om een betere doorgang door de rivierbeddingen te vinden. Onderweg komen we veel Himbas tegen. Deze bevolkingsgroep leeft hier nog traditioneel. Ze zijn semi-nomadisch, blijven dus wel langer op één plek. Het is mooi om te zien hoe ze hun haar en lijf helemaal met rode klei hebben bewerkt. Bij de jongens wordt het haar in twee strengen naar voren gevlecht. Als we een jongen en een meisje op een ezel tegenkomen, stoppen we even. Ze zijn zo schattig samen!

Dan rijden we weer verder en tussen de middag zien we weer een omleiding. We rijden toch even verder om te kijken wat er aan de hand is. De brug is weggeslagen en er ligt een kolkende rivier voor ons. Onmogelijk om over te steken, dus we volgen het pad eromheen. Opeens zien we voor ons 6 auto’s geparkeerd staan en veel mensen die staan te kijken aan de oever van de rivier.

Ook hier kunnen we onmogelijk naar de overkant. Dit is dus wat de eigenaar van de lodge in Epupa bedoelde, we zitten vast! We nemen polshoogte en praten met een paar mannen. Niemand durf de rivier nog over. Af en toe proberen ze wel lopend de overkant te bereiken, maar het kost de mannen veel moeite door de heftige stroming. Het water komt tot ruim over hun middel. Het is wachten tot het water wat gaat zakken. Maar als het water niet zakt, dan  wordt het hier overnachten. De lokale bevolking staat op een afstandje te kijken.

Een lokale man zegt ons dat als we niet binnen een uur naar de overkant gaan, we enkele dagen tot weken vast zullen zitten. Het regent namelijk verderop alweer en ook voor het weekend is er regen voorspelt, dus de rivier wordt alleen maar hoger.

Iedereen wordt nerveus, we zitten er allemaal niet op te wachten om aan deze kant van de rivier te blijven. Na 2 uur wachten is het water ongeveer 10 centimeter gezakt. Ze vragen of Co eerst wil gaan. Mooi niet zeggen wij; never go if a local doesn’t go! Ze lachen, daar zit wat in. Twee mannen lopen nog een keer door het water naar de overkant en daarna gaan ze het proberen. De eerste auto gaat en hij komt goed aan de overkant. Co is net de auto aan’t halen die wat verderop staat en heeft dus niet goed gezien hoe en waar de man overstak. We laten dus eerst nog een paar auto’s voorgaan. Helaas de tweede auto komt midden in de rivier vast te zitten en stroomt vol met water.

Onmiddellijk springen alle mannen en lokale jongens de rivier in om een touw vast te maken en ze trekken met 15 man de auto naar de overkant.

Als de auto op het droge staat doet de bestuurder zijn deur open en het modderwater stroomt eruit. Bij auto drie en vier gebeurt precies hetzelfde. Geen lekker vooruitzicht, maar we hebben geen keus en moeten nu gaan. Co zet de auto in Low gear, we schakelen de difflock in en we rijden op de kant iets stroomopwaarts, zodat we in het water met de stroom mee kunnen rijden. Co doet een laatste schietgebedje en dan gaan we. Het eerste stuk gaat goed, dan komt het over de motorkap en we voelen we zijwaartse druk door de sterke stroming. Co blijft toch rustig doorrijden en zo komen we zonder problemen aan de overkant. Daar worden we met applaus ontvangen. Megatrots natuurlijk! Er volgen nog twee auto’s, die ook blijven steken in het midden van de rivier. Het is wel mooi te zien dat alle mannen het water ingaan en hulp bieden en dat zonder geld of iets te vragen. Hier geldt de regel iemand in nood die help je.

Daarna vervolgen wij opgelucht en trots onze weg.

We moeten nog 250 kilometer. Eerst naar Opuwo, op het gravel is het aardig doorrijden. En dan komen we op asfalt. Om half zeven zijn we terug bij het Zuid Afrikaanse guesthouse. Hier sliepen we afgelopen zondag ook, toen we net Namibië inkwamen. We eten wat in het restaurant. De wifi werkt nu wel, dus we kunnen Angola posten. Daarna moe en voldaan naar bed. We hebben een mooi rondje gereden in het hoge Noorden. De Van Zylspas, Marienfluss, Hartman Vallei en de Skeleton Coast blijven op ons verlanglijstje staan voor een volgende keer.


Voor meer foto’s zie map 62. Namibia in de gallery.