Kameroen; van alles wat

Op de brug over de 'Cross river' moeten we stoppen. Eerst naar een dame van het Ministerie van Gezondheid die onze vaccinatieboekjes controleert en onze temperatuur opneemt (ivm de Ebola). Bij de politiepost ernaast noteren ze allerlei gegevens over ons. Co loopt pakjes mango juice uit te delen om het geheel wat te bespoedigen. Helaas, als we hier klaar zijn hebben we nog geen stempel in ons paspoort en ook ons carnet is nog niet gestempeld. Dat laatste is erg belangrijk. We hebben gehoord dat de politie in Kameroen erg moeilijk kan doen over RHD (right hand drive) auto’s en als ons carnet gestempeld is, hebben we in ieder geval een extra document om hen te laten zien. Een paar honderd meter verderop zijn weer twee kantoortjes; in no time zijn zowel ons paspoort als ons carnet gestempeld. Lekker! Omdat we nog wat Nigeriaanse Naira hebben, lopen we even naar een winkeltje waar de eigenaar geld wisselt. Hij blijkt ook geïnteresseerd in onze CFA die we nog van Benin hebben, dus die wisselen we ook meteen. Nooit gedacht dat we nog eens op de zwarte markt geld zouden wisselen Het valt ons meteen op dat Kameroen totaal anders is dan Nigeria. Mooie wegen, schone dorpen met veel nettere huizen en bovenal vriendelijke, wat gereserveerde mensen. Er wordt zowel Frans als Engels gesproken.

De bevolkingsdichtheid is ook heel veel minder; hier wonen 17,3 miljoen mensen ten opzichte van 136 miljoen in Nigeria. Terwijl Nigeria qua landoppervlakte maar 2 x zo groot is als Kameroen. Eef koopt even broodjes bij een winkeltje langs de weg. Het jongste zoontje wil meteen op haar arm.

Wat verderop zien we ananassen, er staat niemand bij. Als Co toetert, komt er een man aanlopen in zeer bijzondere kledij. Twee ananassen voor 200 CFA (30 eurocent), dat kan het budget wel lijden haha. Uiteraard dingen we daar niet op af.

De natuur waar we doorheen rijden is schitterend. Helaas is het zicht beperkt doordat ook hier de harmattan is. We wilden eigenlijk de zogenaamde ring road rijden; een schitterende route vanaf Bamenda door vulkanisch gebergte. Die trip duurt enkele dagen, maar met dit zicht is het niet zinnig het te ondernemen. Jammer! Langs de weg zien we mensen die in de riviertjes aan't wassen en spelen zijn. Soms lijkt het hele dorp verzameld! Ook hier komen we schitterende kuddes met koeien tegen.

Aan het eind van de middag zijn we in Bamenda, waar we naar de Presbytarian Church Centre rijden. We bellen eerst even naar Roos en An & Gerard om te melden dat we heelhuids door Nigeria gekomen zijn. Dan zetten we de tent op en gaan koken. Na het eten werken we nog even aan het blog. In een fleecejack, want het koelt hier behoorlijk af. We hebben genoten van onze eerste dag in Kameroen.

Als we wakker worden is het 13 graden! We hebben vandaag een reisdag. Eerst door Bamenda heen rijden, waar het al lekker druk is.

We hadden niet moeten zeggen dat de wegen in Kameroen zo mooi zijn. We doen over de eerste 70 kilometer vandaag meer dan twee uur, zo slecht is de weg. Daarna is het toch weer een mooie asfaltweg. We genieten van het reizen, al vinden we het wel jammer dat we bijna geen foto’s kunnen maken. Het zit gewoon helemaal dicht.

We kunnen ons wel voorstellen hoe mooi het hier is als het wel helder is. Langs de weg kopen we even wat aardappels en tomaten.

We zijn op weg naar de kust. Wel apart dat langs deze route hele andere huizen staan, met puntdaken.

Tussen de middag zetten we de auto onder een grote boom voor het gemeentehuis. Vlakbij Douala slaan we rechtsaf naar Limbe. Bij een restaurant worden we tegengehouden door de politie.

De ministers hebben hier geluncht en gaan nu in colonne weer verder. Het wachten is op één minister die nog binnen is. Zodra de colonne met politiemotoren gaat rijden, haakt Co meteen aan. Op kruispunten wordt het verkeer stilgezet “voor ons”. We hebben nog niet eerder zo vlot gereden! Limbe is een bijzonder plaatsje, omdat hier de eerste bevrijde slaven kwamen te wonen. Wij kamperen bij een hotel 20 kilometer verderop. Als we aankomen is het nog verschrikkelijk druk met allemaal mensen die lekker een dagje naar zee zijn. We douchen met onze zwarte medebroeders op het strand en trekken schone kleren aan. Dat kan zo lekker zijn! Aan het eind van de middag loopt de parkeerplaats leeg. Wij zitten lekker te genieten van het uitzicht over zee en posten ons blog over Nigeria. We zijn een tijdje offline geweest. Het is fijn te merken dat iedereen erg bezorgd is of we heelhuids door Nigeria zijn gekomen. Om een uur of 10 gaan we naar bed, het is heerlijk stil op het geluid van de branding na.

‘s Morgens twijfelen we even of we nog een nachtje zullen blijven. Het is een fijne plek. Maar we moeten nog 2 visa regelen; DRC en Angola en dat gaan we liever eerst doen. Voor we in de hoofdstad Yaoundé zijn is nog een reisdag en we weten niet hoe lang de visumprocedure zal zijn. Dan relaxen we liever nadat het geregeld is, dan nu. We rijden dezelfde weg terug en gaan nu de brug over naar Douala. In Douala ziet Eef ineens een supermarkt, we gaan even kijken wat het is. Het blijkt een enorm goed gesorteerde winkel waar we onder andere heerlijke Emmenthaler en komijnekaas kunnen kopen en meteen onze voorraad weer wat kunnen aanvullen. Dat hadden we hier niet verwacht! Rond 2 uur komen we aan in de hoofdstad waar we eerst even geld trekken. We hebben USD en euro’s bij ons, maar tot nu toe hebben we die bijna niet gebruikt en hebben we overal gewoon geld kunnen trekken. Wel zo makkelijk. Bij de Ambassade van de DRC krijgen we de benodigde formulieren en het verzoek om morgen om half negen terug te komen. Prima! We slapen vanavond op het terrein van de Presbyteriaanse kerk. Een heerlijk rustig plekje. Ze zijn niet goedkoop, maar een rustige, veilige plek met gebruik van toilet en douche en wat elektriciteit is ons wel wat waard. Ons vermoeden dat er geen Angolese Ambassade hier is, wordt bevestigd. Dus dat visum regelen we gewoon in Congo. Het is heerlijk stil vannacht, wel bijzonder zo’n stil plekje midden in de stad.

Als we opstaan, blijkt dat de mensen van het huis onze elektriciteit eruit hebben getrokken. De hele nacht zonder, beetje lullig zonder iets te zeggen. Ook willen ze opeens 1000 CFA meer dan we gister hadden afgesproken, dat doen we uiteraard niet. Pfff we zijn wel beetje klaar met deze zogenaamde kerkmensen. Vandaag gaan we dus naar de ambassade van de Democratische Republiek van Congo. We hebben een afspraak om 8.30 uur en de verantwoordelijke dame komt stipt om 8.30 uur aan. We geven de papieren en het geld (erg duur 153,75 euro per persoon) en moeten even wachten. Dan zegt ze: ok, morgenochtend kunt u de visa ophalen. Huh? Kan het alstublieft vandaag desnoods aan het eind van de middag. Helaas, dat is niet mogelijk. Ze legt het klaar bij de bewakers, zodat we morgenochtend om 8 uur onze pasoorten kunnen ophalen. Beetje raar, want ze begint zelf om 8.30 uur dus ze legt het al vanmiddag daar neer. Maar ja niets aan te doen. We hadden gehoopt vandaag lekker naar de kust te rijden, maar maken er nu maar een regeldagje van. Eerst weer wat geld halen. Eef schrikt zich rot, de ATM beweert dat we onvoldoende saldo hebben. Heel vreemd, er moet genoeg staan. We schieten allebei in de stress, zouden we dan toch in Nigeria gescamd zijn en de rekening leeggeplunderd zijn? We gaan snel naar een hotel. Om de parkeergarage in te mogen worden we volledig gescand en de hele auto nagekeken. Zelfs onder de auto met spiegels, ze zijn nog steeds bang voor aanslagen. In het hotel proberen we in te loggen op de Rabobank site. Helaas dat lukt niet. Eef loopt naar een duister kantoortje een paar straten verderop om met de Rabobank in Nederland te bellen. Een ontzettend vriendelijke dame gaat direct onze rekening bekijken en geeft aan dat er niets verdachts te zien is. Ze mag geen saldo noemen, maar als Eef een bedrag noemt dat er minimaal moet staan, bevestigt ze dat. Als Eef terug is bij het hotel, is het Co ondertussen gelukt om toch in te loggen en we zien dat alles inderdaad in orde is. Wat een opluchting! We lunchen in het hotel en gaan weer terug naar de bank. Daar blijkt dat die ATM out of order is. Dank je wel bank voor dit stressmoment van vanochtend. Tanken is ook bewerkelijk, want soms is de diesel gewoon op. Bij de Total lukt het uiteindelijk. We besluiten van deze rommeldag gebruik te maken en zoeken een bandenspecialist, om de banden te rouleren. Het eerste bedrijf wat we vinden wil 54 euro, dacht het niet. Ze verwijzen ons naar een kleine garage wat verderop. Een ontzettend plezierige en professionele knul helpt ons en voor 9 euro is het een half uur later klaar!

Co wil ook nog graag de auto afspuiten, want hij is erg vies. Er blijkt vandaag geen water te zijn in Yaoundé, dus dat gaat niet lukken. Rest ons nog een plaats voor de nacht te zoeken, want we willen uiteraard niet naar de kerkmensen terug. We vragen het bij verschillende hotels met parkeerplaatsen, maar ze willen allemaal dat we een kamer nemen. Wij slapen liever in de tent, zeker als we de prijs en kwaliteit van de hotelkamers zien. We rijden wat in het rond. Co ziet ineens een chinees restaurant langs de weg en Eef gaat naar binnen om te vragen of we daar misschien mogen slapen.

We worden uiterst vriendelijk ontvangen en zijn meer dan welkom. We spreken af om in het restaurant te eten, dat is geen straf natuurlijk!. ‘s Nachts moeten we wel in de tent blijven, want er lopen grote herdershonden op het terrein rond.

Vanmiddag is het restaurant gesloten, dus we zitten heerlijk rustig op de veranda te genieten.

Na het overheerlijke avondeten mogen we in het appartement van de Chinese mevrouw nog even douchen. Voor ‘t eerst in weken geen ijskoude douche! Ze is zo verschrikkelijk aardig. Wel moeilijk te verstaan, een Chinees die Frans spreekt maar we komen er wel uit. We slapen heerlijk!

Om 8 uur nemen we afscheid van onze Chinese gastvrouw, ze vindt het jammer dat we niet langer blijven. Als we om een foto samen vragen, wil ze dat graag bovenaan de trap hihi.

Vanochtend zitten we bij het ziekenhuis in plaats van bij de ambassade. Co heeft al een paar dagen een paar vreemde plekken die erg pijn doen. Hij dacht dat het muggenbulten waren. Bij het opstaan ziet Eef onder de huid iets bewegen en als ze wat aan de plek drukt komt er een wormpje uit. Co gaat bijna over zijn nek, zo’n vies idee vindt hij het dat zoiets in zijn lichaam zit. Jakkes!

Nu zitten we dus te wachten in het ziekenhuis. Eerst langs een dokter die screent waar je heen moet; de dermatoloog. In de wachtkamer zit er een klein jongetje naast Co die gebiologeerd is door z’n bril en z’n horloge. Het is zo’n leuk mannetje, dat het wachten daardoor snel gaat. Al gauw mogen we naar binnen bij de Dermatoloog. Ze bekijkt de 3 plekken en bevestigt dat het plekjes zijn van de mangoworm. In verschillende landen zijn er verschillende namen voor zoals putsi, tumbu fly of in het Frans miase. De vlieg legt eitjes op nat wasgoed en als de eitjes in contact komen met een mensenhuid, dringen ze naar binnen en komt er na een paar dagen een worm. Co mag even gaan liggen. De enige manier om de wormpjes eruit te krijgen is eruit drukken. Het is een erg pijnlijk gedoe vooral omdat de wormpjes nog diep zitten. De dokter vertelt dat de beste manier is om er eerst olie op te doen, dan krijgt het wormpje geen lucht meer en wil hij zelf naar buiten. Normaliter zit er één worm per bult. Co moet het goed in de gaten houden en zodra hij die stekende pijn weer voelt, weer behandelen. Ze denkt echter dat hij ze nu allemaal kwijt is. Co is zichtbaar opgelucht.

Best leuk om een buitenlands ziekenhuis van binnen mee te maken (Co vindt dit uiteraard niet). Zo zijn we een paar uur verder. We halen ons visum op bij de Ambassade van de DRC en gaan op weg naar het Zuiden. In de stad gaat het mis. Iedereen drukt overal z’n auto tussen en verwacht dat de ander stopt. Een man rijdt links naast ons en hij probeert Co weg te drukken. Hij verwacht waarschijnlijk dat Co stopt. Co rijdt echter zachtjes door en we horen de bumper van de man kraken. Co is pislink en stormt op de auto af om de man te vertellen dat hij een eikel is. De bijrijder is een nogal agressief mannetje, dus er ontstaat een opstootje en er vallen wat klappen heen en weer. Dan komt de politie erbij. De politie vindt het een onduidelijk verhaal en er is geen bewijs genoeg om een uitspraak te doen over wie fout is geweest. Te meer omdat wij geen enkel schrammetje op de auto hebben, de bumper van de man is echter helemaal los en verbogen. Was dat al?? Ze maken een rapport op en na enige tijd mogen wij weer verder.

De bijrijder is het er totaal niet mee eens en staat flink te balen. De bestuurder geeft ons echter een hand en we wensen elkaar een goede reis. Ja dat krijg je als je je niet aan de regels houdt en denkt die buitenlanders wachten wel. We balen dat dit akkefietje een uur heeft gekost, het is inmiddels al rond het middaguur. We rijden vlot naar Ebolowa, waar we afslaan naar Kribi een plaatsje aan de kust. Nog 180 kilometer dirtroad te gaan, dat wisten we niet van tevoren!

Het is een slechte weg,  maar we genieten enorm van de mooie natuur en nemen de gaten, kuilen en bruggetjes over water op de koop toe. Het is ook wel een sport voor Co om dit soort wegen te beheersen.

We zien de tijd op de GPS gestaag oplopen en realiseren ons dat we het niet voor het donker gaan halen. Hier wildkamperen is ook geen optie, het is te dicht begroeid.

Als het donker begint te worden, rijden we dus nog in de bossen. We zijn er wel relaxed onder, omdat we weten dat er een hotel in Kribi is waar we kunnen kamperen. Af en toe komen er grote trucks met megaboomstammen op deze te kleine weg zo hard aanrijden, dat we behoorlijk schrikken. De mensen langs de route zijn heel vriendelijk en zwaaien enthousiast en steken hun duim op. Om 20 uur zijn we bij het hotel. Het is donker en de eigenaresse wijst ons waar we vannacht kunnen staan en morgen zullen we wel zien. We zetten de tent op en gaan heerlijk vis eten in het restaurant. Dan moe en voldaan naar bed.

‘s Nachts worden we wakker als er een tropische regenbui op de tent neerklettert. We slapen lekker uit tot een uur of 8. Bij het opstaan zien we hoe mooi we staan aan de zee. Eef brengt al onze was naar de receptie van het hotel. Ze zullen het voor ons wassen en hebben een droogtrommel in verband met de mangovlieg. Geruststellend idee! We ontbijten met uitzicht op de vissers die net met hun bootjes aan komen varen. Hun vrouwen staan te wachten op het strand en brengen de vis in grote bakken naar het dorp.

De mensen zijn niet zo vriendelijk. Na het vissen gaan de mannen hun netten boeten.

Dan een mooi moment voor ons beiden, maar vooral voor Eef. Ze neemt haar laatste (Tamoxifen) pil in van de nabehandeling van haar borstkanker. 5 jaar lang heeft ze iedere dag trouw haar pillen ingenomen. Veel bewondering voor haar, gefeliciteerd Eef! We hebben allebei tranen in onze ogen.

Als we thuis zijn, volgt weer een grote medische checkup – we hebben er vertrouwen in. We zijn de auto aan’t opruimen als Ngoudi aan komt lopen. Hij woont tegenover onze tent en hij nodigt ons uit om kennis te maken met zijn moeder en andere familieleden.

Het is pas 9 uur en ze zitten al flink aan het bier. Eef krijgt de slaapkamer te zien, waar ze gerust mag komen slapen. De volgende keer misschien :-)

We vragen Ngoudi waarom de lokale mensen zo onvriendelijk op ons reageerden vanochtend. Hij legt uit dat zij een probleem hebben met witte mensen. De vissers en hun vrouwen zijn arme, lokale mensen die geen onderwijs hebben gehad en nog leven met de beelden van hoe het vroeger was. Volgens Ngoudi denken ze nog steeds dat de witte mensen die bij zee lopen hun zo op een boot kunnen zetten en naar Amerika kunnen sturen, zoals ze met hun voorouders hebben gedaan. Triest! Een interessante ontmoeting en we wisselen na afloop onze adressen uit. Bij het strand is inmiddels een jongen die maskers verkoopt. We kopen een aantal maskers uit de verschillende landen die we hebben bezocht. De rest van de dag genieten we. We lezen ons in over de komende dagen en werken het blog en de foto’s bij. Om ons heen lopen erg mooi gekleurde gekko's.

We worden weer gewekt door hevige tropische regenbuien. Het is warm, nat zweterig weer en hoe meer we naar de evenaar komen hoe natter het waarschijnlijk zal worden. Vandaag is het vrijdag 5 februari en we hebben besloten om nog een dagje te blijven. Even lekker bijtanken voor we de volgende etappe aangaan. Het voordeel hier is dat er een lekker windje vanaf zee waait. We bekijken de route naar Gabon en doen verder rustig aan. De vissers komen terug van zee, door de regen is er weinig vis en de boten liggen dus verder stil vandaag. Eén visser heeft geluk, de vrouwen halen de vis uit het net om te verkopen in het dorp.

We zitten te genieten van het uitzicht over de oceaan. Wat een heerlijke dag!

We zijn vroeg wakker en hebben zin om weer op pad te gaan. Om half zeven rijden we weg. We nemen dezelfde weg terug, dus weer 180 kilometer dirtroad. We vinden het super, wel wat makkelijker nu het niet donker is zoals op de heenweg. Door de regen is de weg wat modderiger, het voordeel is dat het niet zo stoffig is. Bij Ebolowa slaan we af naar de grens, waar we rond 2 uur aankomen. Het gaat weer allemaal makkelijk bij de grens. We realiseren ons dat sinds de eerste keer Senegal, we alleen maar soepele grensovergangen hebben gehad zonder dat er om geld wordt gevraagd.

We hebben hier totaal geen problemen gehad met onze RHD auto. Iedereen is supervriendelijk.We rijden de brug over de Campo rivier en verlaten Kameroen. We hebben het naar onze zin gehad!

Bye bye/Adieu Cameroon!

Voor meer foto's zie map 57. Cameroon in de gallery.