Bij de Lagan lookout zien we de zogenaamde Big Fish op de wal liggen. Dit enorme beeld van een blauwgeschubte vis werd opgericht ter herdenking van de heraanleg van de dokken van Belfast. Iedere schub of tegel vertelt een verhaal uit de geschiedenis van de stad.
We lopen even naar de Albert Memorial Clock Tower, die net als de toren van Pisa een beetje overhelt door grondverzakking. Dat probleem komt meer in Belfast voor door de moerassige grond. 
We laten de bezienswaardigheden voor wat ze zijn en gaan een katholieke en een protestantse wijk opzoeken. Vanaf de 17de eeuw werd Noord-Ierland of Ulster (zoals de Engelsen de regio noemen) het middelpunt van Iers verzet tegen de Engelse heerschappij. De Engelsen die er zich gevestigd hadden mengden zich niet onder de lokale bevolking, waardoor twee bevolkingsgroepen naast elkaar gingen leven: de katholieken en de protestanten. Ulster ging zich meer en meer van de rest van Ierland isoleren. Belfast creëerde meer handelsbetrekkingen met Liverpool en Glasgow, dan met Dublin en ontwikkelde zich tot een typisch Noord-Engelse industriestad. In de 19de eeuw ontstonden twee politieke partijen in Noord-Ierland: de Irish Home Rule (de nationalisten) die pleitte voor een heraansluiting bij de rest van Ierland, en de Ulster’s Unionist Party (de unionisten) die een volledige autonomie van de provincie nastreefden. In 1967 werd de Northern Ireland Civil Rights Association opgericht om de rechten van de Noord-Ierse katholieke minderheid te verdedigen. Twee jaar later zou het startschot gegeven worden voor ‘The Troubles’, een 25-jaar durende periode van voortdurende onrust en conflicten tussen de katholieken en de protestanten. Heel wat mensen kwamen om, ofwel door moord of door bommen die in het centrum van de stad tot ontploffing werden gebracht. Uiteindelijk werd in 1997 een staakt het vuren bereikt en in 1998 het Goede Vrijdag akkoord afgesloten. We rijden dwars door een wijk, in het gewelddadige Oosten van de stad. Dit is geen gebruikelijke route voor toeristen. De muurschilderingen die we zien zijn erg indrukwekkend, maar geven ook een wat dreigende sfeer. Hier lijken de verschillen toch nog levensgroot.
Als we Madrid Street inrijden worden we met argusogen bekeken. Madrid Street is een straat die abrupt eindigt bij een soort Berlijnse Muur. De muur is ruim 7 meter hoog en bestaat uit baksteen, ijzer en staal met bovenop scherpe punten en prikkeldraad. 
De muur scheidt deze wijk van de Engelse wijk aan de andere kant. Inmiddels zijn er meer dan 90 van dit soort afscheidingen in de stad. Ze worden ‘vredeslijnen’ genoemd. Volgens de politie zou de stad zonder deze vredeslijnen in permanente staat van oorlog verkeren. Dat gevoel bekroop ons al. De wijk is een soort getto van sombere baksteen, waar 6000 katholieken wonen, tegenover 60.000 protestanten, die hen er voortdurend aan herinneren hoe hachelijk hun positie daar is. 
Co loopt naar een jonge man die voor zijn huis staat en vraagt hem of hij uit kan leggen hoe de situatie hier is. Met een zangerig Iers accent legt hij uit dat het zonder deze muur hier een hel is. Z’n broer komt ook naar buiten en zegt: “daar snappen ze niet dat dit de Republiek Ierland is”. De haat straalt uit zijn ogen. Als we vervolgens naar de andere kant van de muur rijden, komen we in een volledig Engels georiënteerde wijk. 
Ook hier de muurschilderingen, maar met Engelse vlaggen. Heftig hoor. We hebben genoeg gezien en rijden naar Larne. waar we voorbij het plaatsje een mooie parkeerplaats vinden aan de zee. Vandaag gaan we de Antrim Coast Road volgen, deze route staat bekend om zijn vele uitzonderlijke landschappen en panorama’s. 
De weg werd gebouwd tussen 1832 en 1842 door William Bald. Hij wilde graag een route langs de voet van de kliffen laten lopen, zodat hij de steile hellingen van de valleien in het binnenland kon omzeilen. De arbeiders lieten de top van de kliffen exploderen, en het gevallen puin vormde dan de fundering van de kustweg. Het was een geweldige bouwkundige prestatie voor zijn tijd. De weg zelf is vrij bochtig, smal en helemaal niet druk. 
Helaas is het niet zo helder, maar we genieten er toch erg van. Naarmate we verder rijden, passeren we de Glens of Antrim. Deze negen valleien lopen vanaf het Antrim Plateau naar de kust. 
We komen door leuke dorpjes. Soms lijkt de tijd te hebben stilgestaan.
Op een bepaald moment slaan we af op Torr road, waar we naar een mooi uitzichtpunt klimmen. 
Voorbij Ballycastle zien we borden met Carrick-a-Rede rope bridge. Dat klinkt interessant, dus we parkeren de auto en gaan aan de wandel. We moeten entree betalen, maar het geld gaat naar de National Trust dus dan is het minder erg. Het is erg druk, waarschijnlijk omdat het zaterdag is. Het is een mooie wandeling, de natuur is schitterend. 
Deze hangbrug verbindt het vasteland met het kleine Carrick Island. oorspronkelijk zodat de vissers naar de beste plek voor het vangen van zalm konden komen. Maar om eerlijk te zijn valt de hangbrug een beetje tegen, maar 20 meter. 
We passeren Dunluce Castle. Het kasteel is omgeven door zeer steile afgronden langs alle zijden en is alleen toegankelijk via een brug naar het vasteland.
Bij Coleraine, vervolgen we de weg naar Derry/Londonderry. De stad wordt door Britten en Ierse unionisten meestal Londonderry genoemd, en door Ierse nationalisten meestal Derry. De naam van de stad is vaak een controversieel punt; men zal nooit een katholieke politicus 'Londonderry' horen zeggen. Het grootste deel van de inwoners van de stad is katholiek en gebruikt de naam 'Derry'. We rijden even door de stad. Ook hier zien we aan alle muurschilderingen hoe actueel de dreiging nog steeds is. Een half uurtje later rijden we Ierland binnen.
Voor meer foto’s zie map 33. United Kingdom in de Gallery.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten