En dan zijn we in Montenegro, dat gaat makkelijk! Monte Negro, ofwel de zwarte bergen. We zijn benieuwd wat dit kleine landje ons gaat brengen. Apart is in ieder geval dat de euro hier geen wettig betaalmiddel is, en dat je alleen met de euro kunt betalen!
We verwachten onderweg een camping tegen te komen, maar helaas. Aangezien we hier geen bereik hebben om even te Googlen, gaan we een restaurant binnen. Eef gaat op de hotspot van de eigenaar aan de slag. Ze komt er achter dat er geen campings in deze buurt zijn. We besluiten door te rijden naar de kust van Montenegro waar wel campings zijn. Het is ontzettend mooie wilde natuur en we rijden door een soort kloof met heel veel tunnels. 
Helaas is het niet mogelijk hier wild te kamperen, omdat er geen ruimte is naast de weg. Er zijn zelfs bijna geen stopplaatsen om een foto te maken en even te genieten van het uitzicht. Waarschijnlijk was het in de tijd dat deze weg is aangelegd niet aan de orde om te genieten. We passeren de hoofdstad Podgorica en rijden naar de kust richting Bar en vandaar naar Ulcinje. Daar wordt alles ineens een stuk anders. Hier komen veel toeristen, vooral uit Servië en andere delen van het voormalig Joegoslavië. Mooie, ontwikkelde en fris uitziende badplaatsen. We zoeken een camping en rijden een weggetje richting zee waar een tweetal campings moeten zijn. Direct worden we aangehouden door een man met de vraag of we een camping zoeken. Ja zeggen we en de man zegt: volg mij maar, we hebben een mooie camping aan zee. En inderdaad we rijden zo naar zee en staan op een prachtige camping tussen de olijfbomen. 
Het is heerlijk weer als we de volgende ochtend opstaan en we blijven hier een paar dagen. Eef doet de was. Ze mag van de eigenaresse onze was ophangen bovenop het platte dak van haar huis. Dat is was ophangen met uitzicht en het droogt ook als een tierelier! 
Co houdt zich bezig met de auto. Er is kortsluiting opgetreden met het aansluiten van het zonnepaneel De lampjes op de CTEK Dual charger branden niet meer, dus Eef belt met Ivan van Toyota in Zuid Afrika om te overleggen wat te doen. Hij geeft wat aanwijzingen wat we moeten uitproberen om te determineren waar het probleem zit. Inmiddels heeft Co ook assistentie van een paar mannen uit Servië die bij ons op de camping staan. Beide mannen “professor Carlo” en zijn assistent Valdimir, zijn technisch en handig. 
Ze solderen een draad die loszit en meten alles door. Het zonnepaneel blijkt goed te functioneren, alleen niet via de CTEK unit. We bellen nogmaals met Ivan en hij raadt aan het zonnepaneel rechtstreeks op de accu aan te sluiten (en niet via de CTEK). In de CTEK unit zit een zekering die is doorgebrand, maar Ivan raadt af om de unit open te maken omdat hij verbonden is met het elektrische systeem van de auto en als daarmee wat misgaat hebben we een groter probleem. We ontmoeten veel leuke mensen op deze camping onder andere uit Servië, Slovenië en Nederland. Ook een jong stel uit de UK en Ierland die op een tandem door de regio fietsen. We drinken gezellig koffie samen voor zij weer op pad gaan. Dagelijks komen er mensen vragen of ze onze tent mogen bekijken en foto’s mogen maken. Dus we hebben een paar relaxte en gezellige dagen!
Na een paar dagen hebben we allebei weer zin om verder te gaan. Als we opstaan zien we op de motorkap een cadeautje staan, hvala Vladimir oftewel Vladimir bedankt! 
Co spoelt nog even de auto af en we vullen de watertank met drinkwater. Ook al is het nog voor 7 uur, we worden aan alle kanten uitgezwaaid. Leuk hoor! We rijden via de kust terug naar Podgorica. Op de heenweg hebben we de tunnel genomen en nu de ‘gewone’ weg. We klimmen en klimmen omhoog, als we naar beneden kijken knijpt je keel wel even dicht.
Vlak voor Podgorica is een lokale supermarkt al open waar we voor een paar dagen boodschappen doen. Alles is hier te koop, alleen groenten blijft wat karig. Dit keer dus kool en paprika, bloemkool en als hoogtepunt: worteltjes hihi. Het klinkt misschien raar, maar wij kunnen allebei echt genieten van boodschappen doen. Wat de eetgewoontes zijn en wat voor producten er verkocht worden in een land is interessant om te zien. We drinken ook nog even koffie bij een lokaal restaurantje, want we hebben helaas nog geen nieuwe thermoskan. Onze thermoskannen komen uit een verkeerde batch en houden geen warmte vast. We hebben inmiddels bericht gekregen dat we ze kunnen omruilen waar we ze gekocht hebben… en dat is thuis en kan dus pas over 9 maanden. In het centrum van Podgorica bekijken we nog even de klokkentoren uit de 13e eeuw. Dit is één van de weinige objecten die zijn overgebleven, veel is hierin de oorlog kapotgeschoten. Verder is het centrum vrij modern, zoals onder andere de Millenniumbug die enorm lijkt op de Erasmusbrug in Rotterdam.
Via Niksic rijden we naar het dorpje Pluzine. Dit ligt aan de rivier de Pliva en het water is turquoise/blauw, zo mooi. 
We vinden een bankje aan het water waar we lunchen. Het oorspronkelijke dorp lag een stuk lager, maar met de bouw van de Mratinje Dam is het overspoeld en is op die plek het Pivameer gekomen. 
We blijven langs de Piva rivier rijden. Het uitzicht is adembenemend. De weg is uitgehakt uit de rotsen en we rijden door allerlei donkere tunnels. Iedere keer als we uit een tunnel komen is er weer een mooier uitzicht! 
We rijden door de Tara Canyon, de langste kloof van Montenegro, namelijk 82 kilometer lang. Het is op z’n diepste punt 1300 meter diep, wat het de diepste rivier canyon van Europa maakt. 
De Tara rivier heeft een enorm verval, wat het erg geschikt maakt voor raften. We zien dan ook veel raftbedrijven langs de weg/rivier. We steken de grens over bij Scepan Polje. Wat hebben we genoten van Macedonië.Dovidenja Crna Goru!
Voor meer foto’s zie map 17. Montenegro in de Gallery.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten