Als we in Mali aankomen, valt ons op hoe vriendelijk de politie en de douane
is. Er hangt ook een relaxte sfeer. Als je het reisadvies van Buitenlandse Zaken
leest dan krijg je een totaal ander beeld. Van verschillende mensen kregen we
dan ook bezorgde berichtjes toen we op ons blog schreven dat we door Mali zouden
reizen. Erg lief, die betrokkenheid! We zijn benieuwd hoe het in het echt zal
zijn. Als we na 45 minuten alle stempels aan beide zijden van de grens hebben
gehaald, rijden we Mali binnen. We gaan even doorbuffelen, want we hebben
gehoord dat er geen overnachtingsmogelijkheden zijn tussen de grens en de
hoofdstad Bamako. Dat betekent dus dat we Bamako moeten halen voordat het donker
wordt. Het eerste dat ons opvalt is de mooie natuur in Mali.
Na de bergen in
Marokko hebben we vooral veel plat land gehad. Nu zien we weer een gevarieerder
landschap met mooie rotsformaties in de verte. We lunchen tijdens het rijden om
geen tijd te verliezen, we weten immers niet wat we nog gaan tegenkomen. Het is
vanaf de grens ruim 500 kilometer en er zijn veel dorpen waar je maar met 50
kilometer per uur door heen kunt/mag. Buiten de dorpen trapt Co de gaspedaal
flink in (120), het is voor ‘t eerst tijdens deze reis dat we zo hard rijden.
Gelukkig is het een mooie geasfalteerde weg met maar weinig potholes.
We moeten
2 keer tol betalen, maar dat is nog geen euro per keer. Zowel de klok, als het
aantal af te leggen kilometers houden we strak in de gaten. Ondertussen genieten
we van de omgeving. Veel mensen zwaaien naar ons en steken hun duim op. Leuk! Een aantal kinderen die aan't water halen zijn, kijken wat verschrikt als Co een foto van hen neemt.
Het valt ons op dat er wel prachtige plekken zijn om wild te kamperen in het
geval dat we Bamako niet halen, dat is een rustig idee. Er is totaal geen
politiecontrole op dit traject en dat scheelt een hoop tijd. Het is 6 uur als we
10 kilometer voor Bamako weer een peage tegenkomen. Peage ????? wat een
verschrikkelijk stuk weg, geen asfalt meer en de vrachtauto’s staan 4 dubbel
geparkeerd op het zand. Het begint inmiddels te schemeren. We tanken snel nog
even en dan is het donker. Gelukkig hoeven we nog maar een paar minuten te
rijden. Het is half zeven als we bij de Sleeping Camel aankomen. Het guesthousel
ligt in het centrum, ingeklemd tussen de Duitse en Senegalese Ambassade beiden
met zeer zware bewaking. Ook het guesthouse is hermetisch afgesloten met een
muur en een dichte gate. Er blijkt een Nederlandse delegatie van politie en
marechaussee in het guesthouse te logeren. We klappen onze tent open.
Voor ‘t eerst in weken gaan we lekker warm douchen. Daar knap je van op! We komen al
gauw in gesprek met de Nederlandse agenten, interessant om over hun missie te
horen en de situatie in Mali. De reden dat de noodtoestand is uitgeroepen is,
omdat er weer een aanslag wordt verwacht (dit keer op een UN doel). De mannen
hebben daarom allerlei restricties gekregen. Het is al laat en we eten even voor
ons gemak in het restaurant. Om half 10 liggen we in bed, moe maar trots en
voldaan. Het was een pittige en ook mooie dag. Als we onze ogen dichtdoen zien
de weg van vanochtend met de enorme gaten nog op ons netvlies staan. We vallen
snel in slaap. Heerlijk gevoel om hier te zijn! Maandagmorgen, vandaag gaan we
proberen om een visum voor Ghana te krijgen. We bestellen een taxi, weer net
zo’n baggerauto als in Dakar. Het eerste stuk gaat voorspoedig, maar dan begint
de taxichauffeur te dwalen. We rijden door allerlei ranzige straatjes, we kunnen
ons niet voorstellen dat hier een ambassade is! Opeens staan we toch voor de
Ghanese Ambassade. Gesloten vandaag! Dan maar naar de Ambassade van Nigeria. Als
we daar een uur gewacht hebben, komt iemand vertellen dat het vandaag een public
holiday is in Mali en dat er dus niet gewerkt wordt. We krijgen wel de papieren
om in te vullen en moeten morgen terugkomen om 10 uur. Terug naar het hotel door
het drukke, maar vergeleken met Senegal wel meer georganiseerde verkeer. Er
hangt erg veel smog in de stad. Aan het eind van de middag komt er een Lada het
terrein oprijden en we maken kennis met Stefan en Karoline uit Oostenrijk.
Gezellige luitjes die in dit deel van de wereld in verschillende etappes
rondrijden in hun Lada. Het is heerlijk om zulke positieve mensen te ontmoeten
en we genieten van alle verhalen. Ze zijn ook erg geïnteresseerd hoe het is om
in Zuid Afrika te leven. Ze zijn ons type reizigers, houden van off road routes
en in het wild kamperen. We praten gezellig tot laat in de avond en dan gaan we
naar bed. Zoals afgesproken gaan we vanochtend naar de Nigeriaanse Ambassade.
Eerst nemen we nog afscheid van Stefan en Karoline, we hopen hen onderweg of in
Zuid Afrika nog te ontmoeten. We wandelen op ons gemak naar de Ambassade, het is
ruim 20 minuten lopen. De wegen zijn niet geasfalteerd, terwijl het best een
luxe wijk is.
De huizen staan aan de rivier de Niger. Langs de rivier hebben
mensen groentetuintjes gemaakt.
Bij de Ambassade van Nigeria aangekomen zijn we
snel aan de beurt. Dan komt het bericht dat we donderdagochtend ons paspoort
weer op kunnen halen. We hadden gehoopt morgen verder te kunnen reizen, maar
helaas. Toch zijn we er blij mee, want het is niet een makkelijk visum om te
krijgen. Bovendien zal het ons waarschijnlijk helpen om het visum voor Ghana te
krijgen, omdat ze kunnen zien dat we verder trekken. We besluiten dat als we
donderdag de paspoorten ophalen, we nog niet verder reizen. De afstand naar
Burkina Faso is te ver en dan wordt te laat. Na een relaxte woensdag gaan we op
donderdagochtend dus weer terug naar de Ambassade. We lopen langs een punt waar
je mooi zicht hebt op de brug over de Niger.
Aan de overkant ligt het een wit gebouw; dat is het nooit
afgebouwde Hotel Libia, waarvoor Khadaffi destijds de opdracht gaf. Vlak
erachter een geel gebouw, dat is het duurste hotel van Bamako, waar het UN nu zijn hoofdkwartier heeft.
Voor alle huizen waar we langslopen zit beveiliging, die ons allemaal
vriendelijk groeten. De mensen zijn hier sowieso erg aardig. We nemen op een
bankje plaats. Na 10 minuten komt de security guard ons vertellen dat we om 3
uur moeten terugkomen. Dan zijn ze echt klaar! Hopelijk lukt het vanmiddag, we
zullen zien. Ja, soms is het niet makkelijk om te blijven lachen en te zeggen
dat je het begrijpt, terwijl je er eigenlijk geen donder van begrijpt en je je
afvraagt hoe zij zich zouden voelen als je hun zo zou behandelen. We lopen even
langs de rivier. De rivier de Niger stroomt dwars door Bamako.
De Niger is de
belangrijkste rivier van West-Afrika met een lengte van ongeveer 4160 kilometer.
De rivier loopt in een halve-maanvorm door Guinee, Mali, Niger, Benin en
Nigeria. De rivier mondt uit via een grote delta in de Golf van Guinee. De Niger
is de op twee na langste rivier in Afrika. Alleen de Nijl en de Kongo zijn
langer. Om 4 uur lopen we met de nieuwe visa weer terug naar de tent, gelukkig
het is gelukt! We eten lekker in het restaurantje van het guesthouse. Helaas
ligt het netwerk er al vanaf vanmiddag uit, en hebben we dus geen wifi. We kletsen even met een meisje die in de keuken werkt. Ze heeft haar zoontje Iza bij zich, wel grappig om te zien dat zo'n kindje gewoon meegaat naar het werk.
Tijdens het eten ontmoeten we een Nederlands piloot, die een tijdje gezellig komt praten. Om kwart
voor 12 komen onze Nederlandse politievrienden ineens aanrijden om gezellig met
ons de jaarwisseling mee te maken! 5,4,3,2,1 Gelukkig Nieuwjaar!!! We lopen nog
even met hen naar de rivier om te zien waar het vuurwerk is dat we horen en
daarna duiken we snel in bed. We hadden nooit verwacht dat we in Bamako oud en
nieuw zouden vieren! Vandaag is het Nieuwjaarsdag, we hebben er zin in en we
gaan vroeg op pad.
Helaas kunnen we in verband met de veiligheid weinig van Mali
bezoeken en zeker niet het Noorden. Erg jammer! Het is verstandiger om vandaag
rechtstreeks het land uit te rijden. Het is wat onwerkelijk want wij hebben
behalve dan de enorme UN aanwezigheid, er niets van gemerkt dat er hier de
noodtoestand heerst. Als we op het platteland rijden, zien we nog een paar
struiken met wat katoen. De pluk is kennelijk al geweest, want als we even later
in een dorpje komen zien we een grote container staan boordevol met katoen.
Als
Eef het raam opendoet om de geluiden te horen en de geuren te ruiken, horen we iets tikken bij de band, net of er een steentje in het profiel zit. Als we kijken zien we een schroef in de band zitten en de band loopt langzaam leeg. Hop, auto aan de kant en de band verwisselen.
We zetten de auto onder een boom terwijl we aan’t werk zijn, want het is enorm warm. Onze eerste lekke band pas na ruim 51000 kilometer! Dit is gewoon pech hebben, en het heeft niets met de kwaliteit van de banden te maken. De BFGoodrich banden zijn echt fantastisch, we zijn zo blij met deze banden. Ze zien er nog steeds als nieuw uit. Na het wisselen van de band, halen we de schroef eruit en het is een flinke jongen; wel 10 centimeter. Je vraagt je echt af hoe dit kan!
We vervolgen onze route, het is een goede asfaltweg door een droog landschap. Langs de weg liggen zakken met stro om te verkopen.
Om half 4 zijn we bij de grens met Mali en het gaat zo snel dat we na 10 minuten al weer klaar zijn. Zo rijden we Mali uit, echt bijzonder hoe relaxt we het hier hebben gehad.
Au revoir et Bonne Année Mali!
Voor meer foto’s zie
map 50. Mali in de gallery.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten