Eindelijk… de auto!

Het is maandag en we wachten op bericht van het overslagbedrijf dat we onze auto op kunnen halen. We hebben heerlijke dagen in Londen gehad met Roos, maar nu zijn we er aan toe om onze reis te beginnen en is ieder uur dat we moeten wachten een uur teveel! De eerste email komt al vroeg: de douane heeft kennelijk onze container geselecteerd voor een zogenaamde ‘'”full examination”. Nou boffen wij even, het zal niet zo zijn. Voor ons eigen gevoel lijkt het ons toch beter om dan vandaag te verkassen naar een hotel dichter bij het terrein waar we de auto moeten ophalen. We lopen naar het station en gaan met de trein op pad. We zijn erg onder de indruk van het openbaar vervoer in en rond Londen. Het is ontzettend makkelijk reizen zowel met de trein, met de underground als met de bus. We komen niet door de fraaiste buurten van Londen. Het vuil ligt behoorlijk in de voortuinen, de huizen zien er slecht onderhouden uit. In Zuid Afrika maken toeristen foto’s van dit soort wijken. Alleen de plastic zakjes in het prikkeldraad ontbreken. Binnen 2 uur komen we aan in West Horndon. We zoeken het ‘Railway Station Hotel’, het blijkt geen hotel maar een pub te zijn. Dus op naar het volgende hotel. Geen openbaar vervoer, dus lekker even de benen strekken. We zijn wat hongerig en besluiten eerst even een broodje te nemen in Ännie’s (5 sterren take a way) restaurant hihi. Na 3 kwartier lopen, langs een soort snelweg – we hadden veel bekijks- komen we aan bij het hotel dat echt in de middle of nowhere ligt. We hadden vanochtend op de website gekeken en er waren nog veel kamers beschikbaar. Helaas, inmiddels is het fully booked. Enigszins moedeloos zakt Co op een stoel neer, waarop de eigenaresse direct een ander hotel belt en ons vervolgens er ook heen brengt. Super lief! We brengen de avond door bij de Italiaan naast het hotel en gaan vol verwachting slapen.
De volgende dag bivakkeren we in een restaurantje waar Wifi is, want we mailen steeds op en neer met Tracey van het verschepingsbedrijf. We uiten onze frustratie en verzoeken met klem om er voor te zorgen dat we vandaag onze auto op kunnen halen. In eerste instantie zegt zij toe dat het vandaag gaat gebeuren. Vervolgens is er enorm heftige wind en en we krijgen het bericht dat de haven in verband met veiligheidsvoorschriften gesloten zal worden. Gelukkig klaart het weer ‘s middags weer op, maar nog steeds geen bericht. We staan net op het punt om maar weer een nacht bij te boeken in het hotel, als we te horen krijgen dat de auto is gearriveerd. Vlug met de taxi erheen. Onze Zimbabwaanse taxichauffeur kan het eerst niet vinden, maar opeens rijden we een terrein op waar een vrachtwagen met onze container staat!
We zijn echt verschrikkelijk blij. Het personeel van de loods is erg aardig. Met een heftruck tillen ze de tent en de reserveband op het dak, en als het gaat regenen mogen we in een grote hal verder met het opbouwen van ons roofrack. Om 6.30 uur zit alles erop en erin en rijden we weg.
We besluiten eerst richting London te rijden. Het is zo heerlijk en vertrouwd om in onze eigen auto te rijden. Inmiddels wordt het donker, we rijden de lichtjes van Londen tegemoet. En moeten natuurlijk over de Tower Bridge rijden! (Enkele keren zelfs, want we willen natuurlijk ook een foto van dit hoogtepunt).
Nu willen we zo snel mogelijk door naar Frankrijk, dus gauw op weg naar Folkstone waar de trein naar Frankrijk gaat. De eerste autotrein die beschikbaar is, gaat pas over een paar uur. We zoeken op het parkeerterrein een rustig plekje op. We soezen wat en houden de vertrekborden in de gaten. We proberen het een trein eerder, wat lukt! We rijden de trein in en in 35 minuten zijn we in Frankrijk. Heel apart om mee te maken!



Voor ons gevoel gaat het nu echt beginnen, good bye United Kingdom!
Voor meer foto’s, klik op Gallery