Oftewel welkom in Albanië! Het is 6 uur als we wakker worden op onze bankjes in de bar. De boot ligt stil voor de haven van Vlöre. 
Een uur later varen we de haven in. We gaan als laatste van boord. Gelukkig voor iedereen, want bij de uitgang duurt het meer dan 20 minuten voor we erdoor mogen. Iedereen is allang weg. De officier vraagt om onze originele autopapieren en paspoorten en hij verdwijnt in een ander kantoor. Daarna komen er 2 allervriendelijkste politiedames vertellen dat we door mogen. Dan weer een stop. Weer politie en deze agent wil weten wat we komen doen en hij vraagt of Co journalist is. Als we uitleggen waar we vandaan komen en wat we aan het doen zijn, krijgen we een grote glimlach en schudt hij onze handen en we mogen verder. Vlöre is de stad waar op 28 november 1912 de Onafhankelijkheid van Albanië werd getekend. Wij gaan eerst op zoek naar een benzinepomp, want de diesel is hier een stuk goedkoper dan in Italië en de tank is bijna leeg. We vinden een pomp in een achteraf straatje met een aardige eigenaar die wat Engels spreekt. Als hij staat te tanken, komen er verschillende mensen kijken “kan er zoveel diesel in die auto?”.
Dan zijn we op weg om wat van Albanië te zien. Het is een zijwaartse sprong, want Albanië stond eigenlijk niet op ons programma. Albanië is één van de armste en minst ontwikkelde landen van Europa. Het land is 370 km lang bij 170 km breed, dus ongeveer zo groot als België. Letterlijk betekent Albanië “Het land van de witte bergen”. Ongeveer 70% van het land is bergachtig, waardoor maar een klein gedeelte geschikt is voor landbouw (20%). Er wonen bijna 3 miljoen mensen, waarvan meer dan de helft in de landbouw werkt. Er is weinig industrie en het toerisme staat ook nog in de kinderschoenen. We hebben dus veel bekijks en de mensen zwaaien vriendelijk. In het begin is het even wennen. Wat is dit voor een land, hoe zijn de mensen en de veiligheid? Nou we vinden het fantastisch en we rijden steeds relaxter. Net buiten Vlöre is er schitterende natuur, bergen met veel bossen. 
We rijden eerst naar Durrës, de stad waar we eigenlijk naar toe hadden willen varen. De route naar Durrës is wat vlak en saai. De mensen die we tegenkomen daarentegen niet. 
Wat een grote havenstad. Mooi, zowel oud (kasteel) als moderne bouw en prachtige stranden.
Vergeleken met Zuid Italië ziet het er veel beter uit. Het verkeer is heftig en als Co zegt heftig dan is het megaheftig. Op de 2 baans weg met 5 auto’s naast elkaar, geen verkeersregels en iedereen heeft haast. Nee, dit is vele malen erger dan Italië. Toch wordt er bijna niet getoeterd (op Co na dan 
) en is er totaal geen agressie in het verkeer. De infrastructuur in Albanië is zeer beperkt. Maar 30% van de wegen zijn geasfalteerd. We zien ook dat er wel veel nieuwe wegen worden aangelegd. Tirana, de hoofdstad, is een gekkenhuis met mensen en auto’s. 
We zouden graag wat bezienswaardigheden bezoeken, maar het is onmogelijk daarbij te komen, laat staan te parkeren. We rijden dwars door de stad ondanks de heksenketel. Dan nemen we de bergroute naar Elbasan. Wat een prachtig land en wat een vriendelijke mensen. 
Het is ook lang niet zo armoedig als we gedacht hadden. Maar mogelijk komt dat doordat we in het meest ontwikkelde deel van Albanië zijn. Langs de weg zien we overal bijenkasten staan en kraampjes waar honing verkocht wordt. 
Eef haalt broodjes bij de bakker en krijgt meteen gratis een echt Albanees brood om te proberen, omdat de bakker het zo bijzonder vindt dat we uit Afrika komen. Lief toch! Als we net voor Ormigut rijden, zien we een paar campers bij zee staan. Een camperplek op het strand, dus pal aan zee. We gaan erbij staan, het is gezellig kneuterig. 
Eef neemt even een duik in zee, heerlijk warm water dit keer!
Als afsluiting van de dag ons ritueel: douchen, koken, afwassen en naar bed. We zien nog net een mooie zonsondergang voor we in slaap vallen. 
Interessant is dat je het oude en het nieuwe Albanië steeds ziet samenkomen: hypermoderne appartementen en vervoer per ezel. 
Wat een bijzondere dag in een bijzonder land. De volgende dag zitten we in dubio, een dagje hier blijven is erg verleidelijk. Maar we vinden het ook wel leuk om nog op een andere plek te kamperen. We hebben gehoord dat de omgeving van Sarandë erg mooi moet zijn en dat ligt op onze route naar Griekenland. Dus pakken we in en we denken binnen 1 1/2 uur in Sarandë te zijn, zodat we toch ook wat kunnen relaxen. We hebben het een beetje verkeerd ingeschat: we doen er 5 uur over! Het geeft niet want de route is zo ontzettend mooi door het binnenland, we genieten enorm. 
We besluiten niet op de borden te rijden, maar de route van de GPS te volgen. We weten dat er veel onverharde wegen zijn, dus we rijden rustig door. 
Het weggetje wordt na een tijdje een off road pad en zo heftig dat als we uit het raam naar beneden kijken je er hoogtevrees van zou krijgen. Als het daarna een smal modderpad wordt, kijkt Co niet meer zo blij. 
En als er een ietwat open stukje is besluit hij te draaien. Het pad is nog een kilometer of 6 voor we weer op een weg komen en we weten niet wat we nog meer zullen tegenkomen. Eef zegt “je bent toch wel wat heftiger gewend in Zuid Afrika”?
Als we terugrijden, wordt het Eef ook duidelijk waarom Co keert, waar de wielen hebben gereden is de grond duidelijk verzakt richting de afgrond. We hebben onze auto/huis nog een lange tijd nodig, dus dit soort risico’s zoeken we liever niet op. Nadat we terug zijn op de normale weg komen we om 1 uur aan op een mooie camping met uitzicht op zee. 
Achter onze tent lijkt het echter of er een aardbeving heeft plaatsgevonden. 
Afijn we zitten heerlijk in het zonnetje en praten nog wat na over Albanië en onze bevindingen van het land. We lezen nog wat weetjes: zo haalt Albanië al haar energie uit stuwdammen, is Moeder Theresa hier geboren, is het Albanees één van de oudste talen ter wereld, is in 1992 het communisme afgeschaft èn (dat hadden we eerder moeten weten) Ja-knikken betekent nee en Nee-schudden betekent ja. Wij zijn te kort in Albanïë om het land recht te doen. Er is ook veel cultuur te vinden: opgravingen, kloosters, Moskeeën. Je kunt hier erg goed mountainbiken, watersporten of een strandvakantie houden (maar niet in het hoogseizoen want dan liggen de stranden bommetje vol met mensen uit de omringende Balkanlanden). Het is een prachtig land met heel vriendelijke mensen. Het is een land wat de moeite waard is voor kampeerders, als je niet teveel luxe nodig hebt. Een land waar het toerisme in opkomst is en men er alles aan doet om vooruit te komen. Ook al staat het nog in de kinderschoenen de ontwikkelingen gaan verder en snel. De volgende dag is het lekker weer en we gaan niet terug over de “hoofdweg”, maar besluiten door te rijden. We zullen toch een keer het kanaal over moeten steken. Dit kanaal verbindt een gigantisch stuwmeer met de zee. Na een half uurtje komen we bij Butrini, waar we een vlot in de rivier zien liggen met drums eronder (om te blijven drijven). 
We rijden erop en met een stel kabels worden we (en nog wel elektrisch) naar de overkant getrokken. 
We ontbijten bij het meer van Mursi. Het is weer heerlijk weer. Bij een splitsing twijfelen welke weg we moeten nemen, want er staan geen borden. Een Albanees is zo aardig om in een barrel dat bijna uit elkaar valt een stukje voor ons te rijden om de weg te wijzen. Verder zien we eigenlijk vooral herders met hun kuddes geiten lopen, en eentje met 3 varkens 
Soms voelt het moeilijk om foto’s te nemen, omdat we dan het gevoel hebben inbreuk te doen op de mensen hun privacy. Bij de grens komen we eerst bij het Albanese kantoor en later bij het Griekse. Beide douanes bekijken met aandacht onze paspoorten en willen de originele registratiepapieren van de auto zien. Eef staat bij het loket en mocht je denken allemaal flauwekul die controle dan heb je het mis. Eef kan duidelijk zien op het computerscherm wanneer we zijn binnengekomen en onze foto’s verschijnen direct nadat ons identiteitsnummer wordt ingevoerd. Mirupafshim Shqipër, ne duam një të ardhme të mirë për Shqipërinë!
Voor meer foto’s zie map 11. Albania (in de Gallery).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten